Ας ξεκινήσουμε έτσι: η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων δεν ανήκει στα δυνατά έργα του βάρδου. Είναι περισσότερο μια νεανική άσκηση ύφους και ήθους (χαρακτήρων). Τίποτα παραπάνω. Ούτε το 1 δέκατο δεν υπάρχει από το μεγαλείο των κατοπινών κωμωδιών του (για τις τραγωδίες ούτε λόγος). Κι όμως κάπου στο βάθος διακρίνεται (για τον καλό και επίμονο θεατή) η ιδιοφυία του μεγαλύτερου συγγραφέα όλων των εποχών (κλισέ, αλλά για το Σαίξπηρ συγχωρείται). Διακρίνεται όχι στη θεματική του, μιας κι έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά για μια μεταγραφή της κωμωδίας «Μέναιχμοι» του Πλαύτου, όσο στον τρόπο που χειρίζεται τους χαρακτήρες του. Αλλά και πάλι μη φανταστείτε σπουδαία πράγματα. Αργότερα τα έκανε πολύ καλύτερα ο Ουίλλιαμ.Έχουμε λοιπόν την παλιά ιστορία των δυο ζευγαριών διδύμων που χωρίζονται στη γέννα και χάνονται σε ναυάγιο, όμως η μοίρα τους φέρνει να συναντηθούν χρόνια μετά μέσα σε πια σειρά από πλάνες και παρεξηγήσεις. Αυτό είναι το υποτυπώδες πεδίο δράσης πάνω στο οποίο μπορεί να κεντήσει ένας σκηνοθέτης κι ένας κεφάτος θίασος. Στην παράσταση του Τέχνης έχουμε τον κεφάτο θίασο (και με το παραπάνω), αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν πολύ-έχουμε το σκηνοθέτη. Όχι ότι ο Δημήτρης Δεγαίτης δεν είναι παρών. Είναι. Και έχει προσπαθήσει να αναγνώσει το κείμενο. Του λείπει όμως η προσωπική ματιά και η σφραγίδα που θα έκανε το έργο επίκαιρο πέρα από την επικαιρότητα του χαβαλέ των παρεξηγήσεων. Γελάς στην παράσταση των «Πέτάει», αλλά όταν ξύσεις την επιφάνεια της πλάκας αναρωτιέσαι «γιατί αυτό το έργο» και «γιατί έτσι», «ποια η διαφορά από τον περσινό εξίσου αστείο Υπηρέτη των Δύο Αφεντάδων» . Και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο μόνος λόγος που δικαιολογεί την επιλογή του συγκεκριμένου έργου είναι γιατί βαδίζει στην πεπατημένη της πετυχημένης (περσινής) συνταγής. Επί δύο και- ώρες αλωνίζουν τη σκηνή απολαυστικότατοι αστείοι τύποι κατά το πρότυπο του ιταλικού αυτοσχεδιαστικού θέατρου. Βέβαια ας μην είμαστε άδικοι. Κι η παραμικρή γραμμή που έχει γράψει ο Σαίξπηρ προσελκύει τους απανταχού ηθοποιούς και σκηνοθέτες σάν το μέλι. Οπότε ίσως η επιλογή του έργου έχει να κάνει και με το γεγονός ότι από τις σαιξπηρικές κωμωδίες η εν λόγω δεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα συχνά σε παγκόσμια κλίμακα (παρόλο που συμπτωματικά η τελευταία ελληνική μεταφορά της έγινε φέτος το καλοκαίρι ενώ η αμέσως προηγούμενη πριν 3 χρόνια)
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαϊτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Καμπανέλλη
Βοηθός Σκηνογράφου: Αλίκη Αρναούτη
Μουσική: Νίκος Τσέκος
Επιμέλεια Κίνησης: Λία Τσολάκη
Παίζουν: Άνδρη Θεοδότου, Ευανθία Κουμούλη, Νικολίνα Μουαϊμη, Τάσος Αλατζάς, Αντώνης Γκρίτσης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Σαμψών Φύτρος, Ελευθερία Νικολαίδου, Δημοσθένης Φίλιππας κ.α.
Από την ομάδα «ΠΕΤΑΕΙ»
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν -Υπόγειο
Πεσμαζόγλου 5, 210-3228706
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου