"Ένας μέσος πολίτης βομβαρδίζεται από μεγάλη ποσότητα γνώσης βίας, που του είναι δύσκολο να επεξεργαστεί", λέει ο Martin Crimp για τη βία του έργου του, που μένει, για καλή μας τύχη, μόνο στα λόγια, χωρίς να ζητάει να παρασταθεί. Ένα από τα πιο ξακουστά δείγματα μεταμοντέρνου θεάτρου, ένα θεατρικό που στην ουσία αποτελείται από "17 σενάρια για το θέατρο", όπως δηλώνει ο υπότιτλός του, το Attempts on Her Life συμπλήρωσε αισίως μια δεκαετία ζωής (και παραστάθηκε πέρυσι εορταστικά και με μοναδική σύμπραξη ψηφιακής εικόνας και θεατρικών μέσων στο National Theatre του Λονδίνου). Αυτό το κατεξοχήν ανοιχτό κείμενο που σπάει όλες τις συμβάσεις ενός συνηθισμένου θεατρικού, εφόσον στερείται όχι μόνο πλοκής, γραμμικής αφήγησης, αλλά και χαρακτήρων, είναι μάννα εξ ουρανού για ένα μπουχτισμένο σκηνοθέτη ή για μια ομάδα μπουχτισμένων ηθοποιών. Είναι από τα θεατρικά που, αντί να αποδιώχνουν, αποζητούν το στιβαρό σκηνοθετικό χέρι να τα πλάσει όπως η φαντασία του επιθυμεί και αναγκάζουν στους ηθοποιούς να δώσουν τη δική τους εμπειρία/ εκδοχή/ ευαισθησία στις ατάκες τους. Άρα, η επιλογή του έργου είναι εκ των πραγμάτων ριψοκίνδυνη και απαιτεί τουλάχιστον πολύχρονη εμπειρία σε τέτοιου είδους εγχειρήματα.Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου (που θα δούμε σύντομα να σκηνοθετεί την Άλμα Μάλερ στην Αθηναΐδα) διαθέτει σίγουρα την εμπειρία αυτή. Τα έντεκα φυντάνια σχεδόν του Θεάτρου Τέχνης μας πείθουν ότι και χωρίς αρκετή εμπειρία, αν το ‘χεις, φαίνεται. Το 2004 παρουσίασαν στην αποφοίτησή τους το ίδιο έργο και αυτό το δέσιμο, ο συγχρονισμός και ο ομαδικός αυτοσχεδιασμός που γέμιζε τότε την τάξη της σχολής ποτίζει συναρπαστικά και αυτό το ανέβασμα. Μπορεί το έργο να είναι δύσκολο για όσους δε ζουν χωρίς ιστορίες με αρχή-μέση-τέλος και το ποιόν της Άννας, του βασικού χαρακτήρα στον οποίο οι αφηγητές αναφέρονται, να μας διαφεύγει συνεχώς. Μπορεί οι ποπ ρυθμοί, η διάχυτη ειρωνεία και το παιχνίδι με τη θεατρική πράξη –κατά πόσο μπορεί ο ηθοποιός να χειριστεί και να αποδώσει ένα τόσο αφηρημένο υλικό—να μην είναι ακριβώς του γούστου όλων. Δε νομίζω όμως ότι οι παραπάνω ενστάσεις είναι δυνατόν να αποτρέψουν οποιοδήποτε θεατή να απολαύσει ένα τόσο ολοκληρωμένο δείγμα δουλειάς συνόλου.
Τα σκηνικά μέσα είναι λιτά και η ενδυματολογική εμμονή σε κόκκινες και λευκές τουτού κλασικού μπαλέτου φορεμένες πάνω από στρατιωτικές παραλλαγές δε θα μπορούσε να αποδειχτεί περισσότερο εύστοχη. Απόλυτα δεμένη με την ειρωνεία του έργου, όσο και η αντιστικτική επί το πλείστον επιλογή της μουσικής, έκανε τους θεατές να ξεκαρδίζονται κατά κόρον. Το μοίρασμα μικρών, αλλά σημαντικών δράσεων εδώ κι εκεί, σε περισσότερα από ένα μέρη της σκηνής βοήθησε να φτάσει η παρωδία σε κρεσέντο, με κορυφαία τη στιγμή της προτροπής για αποστολή sms που θα απαντάει στην ερώτηση πόσες Άννες πέρασαν από τη σκηνή.
Η Άννα που ίσως είναι καλλιτέχνιδα, τρομοκράτης, μετανάστρια, πορνοστάρ, πεθαμένο παιδί ή αυτοκίνητο σύμφωνα με το έργο, θα αποκτήσει σώμα μιας γυναικείας φιγούρας που βουβή θα παρακολουθεί τα όσα οι μιντιακές κυρίως εικόνες μαρτυρούν γι’ αυτή. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει πια, ακόμη κι αν δεν υπήρξε ποτέ, οι επιφάνειες των τηλεοράσεων αποπειράθηκαν να την αντικατοπτρίσουν και να την χαρακτηρίσουν. Κατάφεραν μόνο όσα καταφέρνει να αποτυπώσει ο απατηλός κόσμος των μίντια για την πραγματικότητα μας.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνική Επιμέλεια: Ελένη ΜανωλοπούλουΚοστούμια: Πηνελόπη Αναστασοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική Διδασκαλία: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Επιμέλεια Κίνησης: Aleksander Qjevanj
Παίζουν: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Λορίνα Κατσιώτη, Ιζαμπέλλα Κογεβίνα, Έφη Λιάλιου, Πάρις Λύκος, Δημήτρης Μπογδάνος, Δημήτρης Παπαγεωργίου, Εύα Σιμάτου, Φίλιππος Φιλόγλου, Μιλτιάδης Φιορέντζης
MySpace Απόπειρες
Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση
Παπαδιαμαντοπούλου 4, 210-7210045
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου