Το θέατρο της επινόησης, όπως μετέφρασαν στα εγχώρια ύδατα το devised theatre, είναι ας πούμε η κατάργηση του παντοδύναμου θεατρικού συγγραφέα, βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό μιας ολόκληρης ομάδας και δίνει, φυσικά, έμφαση στο σωματικό θέατρο (physical theatre). Το devised theatre είναι πολύ πιο διαδεδομένο έξω καιρό πριν και κυρίως από το Λονδίνο μεριά φυσάει ο αέρας της επινόησης προς τα 'δω, εκεί που ο κόσμος είναι όσο κειμενοκεντρικός (ή και περισσότερο) είμαστε και εδώ. Τα τελευταία χρόνια πολλές ομάδες, οι Ab Ovo και οι Ex animo ενδεικτικά, ασχολούνται είτε αποκλειστικά, είτε περιστασιακά με αυτό το είδος θεάτρου. Σε έτοιμο, οργωμένο χωράφι λοιπόν ήρθε το TLC ή Theatre Lab Company να παρουσιάσει την τελευταία της δουλειά, αρχικά προγραμματισμένη μόνο για δέκα παραστάσεις, αλλά ύστερα από πρωτοφανή προσέλευση (και ρεκόρ αστερακίων στο Αθηνόραμα) παίζει μέχρι και αύριο.
Οι εντυπωσιακές εκδηλώσεις λατρείας, το προσεγμένο υλικό προώθησης της ομάδας (φωτογραφίες, site), καθώς και το πιασάρικο concept --πολύ γοτθικό και dark, σχεδόν μπαρτονικό, αλλά χωρίς το χιούμορ, και με λίγο Edgar Allan Poe και Lovecraft, όπως και η ζωντανή μουσική επί σκηνής με προετοίμασαν για μια μοναδική εμπειρία. Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι, λένε, αλλά εγώ είχα ξεχάσει καλόβολα το γνωμικό. Έτσι, ψάχνοντας εις μάτην το νέο αριστούργημα, έμεινα με αντικρουόμενα συναισθήματα. Στο αισθητικό κομμάτι η παράσταση τα είχε σχεδόν όλα: ευφάνταστο και εργονομικό ενιαίο σκηνικό, καλοφτιαγμένα κοστούμια με πολλαπλές χρήσεις, σκηνικά αντικείμενα που δημιουργούσαν ατμόσφαιρα και...φράουλες. Πολλές φράουλες που έλιωναν ανάμεσα σε σφιγμένες γροθιές και προσομοίωναν το αίμα που έτρεχε από όλες τις πάντες.
Η αισθητική απόλαυση όμως συντελείται στιγμιαία και μπορεί να συντηρηθεί μόνο λιγάκι ακόμη. Τα κοράκια και οι πεθαμένες νύφες, οι καρδιές με καρφιά ολόγυρα και οι ανθρωποφάγοι μάγειρες είναι όλα πολύ καλά, αλλά η γραμμικότητά τους δεν αρκεί για να μας παρασύρει στο σκοτεινό κόσμο τους. Μια πόλη ξεχασμένη που τους κατοίκους της δεν τους ήθελε κανείς, ούτε οι γονείς τους, μια άσπρη σκόνη που σκέπαζε τα πάντα (και ποτέ δεν επεξηγήθηκε, να 'ταν τάχα συμβολισμός της κόκας;), μια μυθολογία του περιθωρίου, όπως ίσως το ίδιο το περιθώριο, χωρίς σκοπό, χωρίς βάθος, χωρίς αισθήματα δε γινόταν παρά να κουράσει ύστερα από το πέρας της έκπληξης, της γνωριμίας με την (έως και εκνευριστική στην εκφορά του λόγου) αφηγήτρια και την τακτική των εγκιβωτισμένων ιστοριών.
Οι ιστορίες των αλλοπρόσαλλων χαρακτήρων ήταν έξυπνες και απροσδόκητες, αλλά το τέλος πάντα ένα και το αυτό: όλοι πέθαιναν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Τρεις ηθοποιοί ντύθηκαν τους δεκάδες διαφορετικούς χαρακτήρες, με τον άντρα της παρέας να μην εκπλήττει αρκετά, τη Γερμανίδα να είναι η πιο αξιέπαινη για όλα, αλλά όχι για την προφορά των ελληνικών της και το κοινό να χάνει το vibe sooner or later, κάτι ενδεικτικό ακόμη και στο χειροκρότημα.
Οι εντυπωσιακές εκδηλώσεις λατρείας, το προσεγμένο υλικό προώθησης της ομάδας (φωτογραφίες, site), καθώς και το πιασάρικο concept --πολύ γοτθικό και dark, σχεδόν μπαρτονικό, αλλά χωρίς το χιούμορ, και με λίγο Edgar Allan Poe και Lovecraft, όπως και η ζωντανή μουσική επί σκηνής με προετοίμασαν για μια μοναδική εμπειρία. Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι, λένε, αλλά εγώ είχα ξεχάσει καλόβολα το γνωμικό. Έτσι, ψάχνοντας εις μάτην το νέο αριστούργημα, έμεινα με αντικρουόμενα συναισθήματα. Στο αισθητικό κομμάτι η παράσταση τα είχε σχεδόν όλα: ευφάνταστο και εργονομικό ενιαίο σκηνικό, καλοφτιαγμένα κοστούμια με πολλαπλές χρήσεις, σκηνικά αντικείμενα που δημιουργούσαν ατμόσφαιρα και...φράουλες. Πολλές φράουλες που έλιωναν ανάμεσα σε σφιγμένες γροθιές και προσομοίωναν το αίμα που έτρεχε από όλες τις πάντες.
Η αισθητική απόλαυση όμως συντελείται στιγμιαία και μπορεί να συντηρηθεί μόνο λιγάκι ακόμη. Τα κοράκια και οι πεθαμένες νύφες, οι καρδιές με καρφιά ολόγυρα και οι ανθρωποφάγοι μάγειρες είναι όλα πολύ καλά, αλλά η γραμμικότητά τους δεν αρκεί για να μας παρασύρει στο σκοτεινό κόσμο τους. Μια πόλη ξεχασμένη που τους κατοίκους της δεν τους ήθελε κανείς, ούτε οι γονείς τους, μια άσπρη σκόνη που σκέπαζε τα πάντα (και ποτέ δεν επεξηγήθηκε, να 'ταν τάχα συμβολισμός της κόκας;), μια μυθολογία του περιθωρίου, όπως ίσως το ίδιο το περιθώριο, χωρίς σκοπό, χωρίς βάθος, χωρίς αισθήματα δε γινόταν παρά να κουράσει ύστερα από το πέρας της έκπληξης, της γνωριμίας με την (έως και εκνευριστική στην εκφορά του λόγου) αφηγήτρια και την τακτική των εγκιβωτισμένων ιστοριών.
Οι ιστορίες των αλλοπρόσαλλων χαρακτήρων ήταν έξυπνες και απροσδόκητες, αλλά το τέλος πάντα ένα και το αυτό: όλοι πέθαιναν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Τρεις ηθοποιοί ντύθηκαν τους δεκάδες διαφορετικούς χαρακτήρες, με τον άντρα της παρέας να μην εκπλήττει αρκετά, τη Γερμανίδα να είναι η πιο αξιέπαινη για όλα, αλλά όχι για την προφορά των ελληνικών της και το κοινό να χάνει το vibe sooner or later, κάτι ενδεικτικό ακόμη και στο χειροκρότημα.
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Aναστασία Ρεβή
Σκηνικά - Κοστούμια: Μάιρα Βαζαίου, Alan Brooker
Μουσική: Jonathan Braoteff
Παίζουν: Marlene Kaminski, Σταματίνα Παπαμιχάλη, Miguel Pinheiro
Θέατρο Χώρα
Αμοργού 20, Κυψέλη, 210 8673945
2 σχόλια:
Ευχαριστούμε πολύ για την ενημέρωση! Καλό Πάσχα!
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση να έχουμε. Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να είμαστε τα μάτια και τα αυτιά των θεατρόφιλων;)
Δημοσίευση σχολίου