Η επανάληψη της επανάληψης

Δεν ξέρω τι υποδηλώνει αυτό με σιγουριά, αλλά όλο και κάποια σχέση θα έχει με την οικονομική κρίση και τα τοιαύτα. Αναφέρομαι φυσικά στις άπειρες επαναλήψεις του φετινού θεατρικού χειμώνα, που σχεδόν ξεπερνούν σε αριθμό τις νέες παραγωγές. Περσινές επιτυχίες, προπέρσινες επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες των περασμένων σαιζόν ανεβαίνουν ξανά με την προοπτική να πιάσουν επιτέλους ή να εξαργυρώσουν και πάλι την πετυχημένη συνταγή τους, αφού είναι έτοιμη και όχι ακόμη τόσο μπαγιάτικη.

Γιατί, τα λεφτά είναι πολλά, και οι θεατρικοί παραγωγοί θέλουν προφανώς να μας πείσουν ότι δεν έχουν budget για να σκορπάνε σε αβέβαια project. Λεφτά για χώρο, σκηνικά, κοστούμια και συντελεστές εκ νέου δεν δίνονται. Μια επανάληψη κοστίζει ελάχιστα: ο μόνος που έχει να παίρνει είναι ο ηθοποιός και ο αιθουσάρχης. Δύσκολοι καιροί, γαρ, ακόμη και για τους θεατρόφιλους που (πιστέψτε με) μπαίνουν στον πειρασμό να δουν ξανά το αγαπημένο τους όνομα σε μια καλοστημένη περσινή παράσταση, παρά κάποιες άψυχες νέες απόπειρες.

Θλιβεροί καιροί, αλλά μέσα στην πίκρα της αναδουλειάς και της υπο-δημιουργικότητας ας τολμήσω να προτείνω άξιες επαναλήψεις: Οκτώ Γυναίκες με άρωμα Francois Ozon και ηθοποιούς όπως Στέργιογλου, Λούλης, Χειλάκης έρχονται (ύστερα από εκείνο το φωτεινό καλοκαίρι) να αναταράξουν και πάλι τα νερά της κανονικότητας. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με τη Νένα Μεντή επαναλαμβάνεται σε νέο χώρο (θέατρο Βασιλάκου), τη Γυναίκα με τα Μαύρα με Κέντρο και Κατρανίδη τη βρίσκετε στο γνωστό της χώρο (Μέλι) και τις Στάχτες το ίδιο. Είναι και μερικά ακόμη που ξεχνάμε και σας προκαλούμε να τα βρείτε μόνοι σας. Και άλλα που μπορεί να μην έλεγαν και πολλά αρχικά, αλλά μετά από τόση επανάληψη να έχουν καλυτερέψει αισθητά. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη της θεατρικής πράξης που δεν το βάζει κάτω.