Η Λούλα Αναγνωστάκη έγραψε την Παρέλαση το 1964, ένα μονόπρακτο για να το ανεβάσει ο Κουν ως τριλογία, μαζί με τη Διανυκτέρευση και την Πόλη. Της είπε να το γράψει μέσα σε μια βδομάδα, του είπε αδύνατον. "Όταν πήγα όμως στο σπίτι, άρχισα να γράφω. Φαίνεται ήταν έτοιμο μέσα μου. Βγήκε σαν το νερό. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα". Κάπως έτσι περιγράφει η ίδια τη διαδικασία της "γέννησης" αυτού του δύσκολου και προφητικού, όπως το ονόμασαν, έργου σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία. Ιδέες, εικόνες και αισθήματα πνιγηρά που κυοφορούσε η συγγραφέας μέσα της καιρό μισό αιώνα πριν βγήκαν σε μια νύχτα στο χαρτί, κι είναι να τρομάζεις με τη δύναμή τους και τον αντίλαλο που προκαλούν στη χαώδη Ελλάδα και Ευρώπη του σήμερα.
Ο Ένκε Φεζολλάρι ζει στην Ελλάδα του σήμερα. Έζησε μικρός στην Αλβανία του χτες. Από τα δύσκολα, στα δυσκολότερα, που λέει ο λόγος. Βλέπει το θεατρικό αυτό ως μια Παρέλαση "προς τη δύση της Δύσης". Πόσο πιο βαριά μπορεί να το πει κανείς, για να το καταλάβουμε; Η παραγωγή μεταφέρεται στην Κίνα και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, η Δύση καταναλώνει μόνο, χωρίς να παράγει, προσπαθεί να πατήσει κάτω όσες χώρες ανεβαίνουν σιγά-σιγά, αλλά δε θα τα καταφέρει. Η Δύση γερνάει, η Δύση πεθαίνει και η Παρέλαση είναι ένα κακό όνειρο, ένα φρικτό όραμα μιας γριάς που λέει τα μελλούμενα. Ίσως μπορούμε να προσπαθήσουμε ακόμη για να τα αποφύγουμε.
Στο σημείωμα του σκηνοθέτη, ο Ένκε περιγράφει το "εδώ και τώρα" και καταδικάζει την αδιαφορία:
Η μη συμμετοχή στα κοινά, η εκούσια απομόνωση, η αδιαφορία και προπαντός ο φόβος αντιμετώπισης της πραγματικότητας παραλύει και αποδυναμώνει όχι μόνο το ίδιο το άτομο αλλά και τον περίγυρο του. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές πόσο οι ζωές μας είναι άρρηκτα δεμένες αφού οι πράξεις μας έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Η αδιαφορία λοιπόν, ως μια καταστρεπτική πράξη...
Δυο αδέρφια, η Βασιλική Τρουφάκου - Ζωή, ευαίσθητη και απελπισμένη, και ο Μάνος Καρατζογιάννης - Άρης ζουν απομονωμένα από τον έξω κόσμο, εξόριστοι στην ασφάλεια του δωματίου τους. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους είναι ένα παράθυρο. Η παρέλαση που ετοιμάζεται από κάτω θα τους βγάλει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουν. Τελικά, όσα αρνούνταν να δουν τόσο καιρό, θα εισβάλλουν ως αποτρόπαιες εικόνες και θα τους συντρίψουν.
"Περίμενε... Πάλι αυτοί οι άνθρωποι σπρώχνονται και θέλουν να περάσουν κάτω απ' τα σκοινιά... Ήσυχα - ήσυχα... Ε, συ, κύριε, με τη τραγιάσκα πού πας, μέσα - μέσα. Και συ χοντρή, που μου θες να σταθείς πρώτη - πρώτη, κι εσύ, κι εσύ, μπρος γρήγορα στη θέση σας... Χα! Τα προσκοπάκια ξέρουν τη δουλειά τους. Το κάρο άρχισε να κυλάει σιγά, ξεπρόβαλε ολόκληρο - δε βλέπω καλά - μ' εμποδίζουν αυτοί πάνω στ' άλογα. Δεν είναι κάρο!... Ζωή! Είναι ένα κλουβί, ένα μακρόστενο κλουβί πάνω σε ρόδες, και μέσα πρέπει να είναι ζώα, γιατί πηδούν αρπάζονται απ' τα κάγκελα... Πάλι αυτοί με τ' άλογά τους!... Είναι, είναι άνθρωποι! Ζωή! Κουβαλούν ανθρώπους μέσα στο κλουβί!"
Μη χάσετε ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που έχει ανέβει σε θεατρικές σκηνές διεθνώς, σε ένα ανέβασμα όλο νεύρο, ευαισθησία και αγωνία από τον Ένκε Φεζολλάρι (Ένας στους Δέκα, Puerto Grande ) που πλέον δείχνει τις ικανότητές του πίσω από τη ράμπα.
Κείμενο: Λούλα Αναγνωστάκη
Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Σκηνικά-κοστούμια: Δάφνη Κούτρα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς /Θωμάς Αρσένης
Φωτογραφίες Πρόβας: Αθηνά Λιάσκου
Παίζουν: Μάνος Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου
Παραγωγή: Ελένη Κίρκη Καραλή, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Κάτω χώρος
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 11743 Aθήνα, 2109212900
Παραστάσεις: Δε και Τρ, 21.00 ΕΩΣ και 3 Απριλίου 2012
Είσοδος: 15€ (γενική), 12€ (φοιτητικό-κάρτες ΟΑΕΔ), 10€ (ομαδικό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου