κονταρομαχήθηκε με το κοινό στο Royal Court Upstairs του Λονδίνου, ήταν αρκούντως προκλητικό και δικαίως τέθηκε επικεφαλής του σύγχρονου θεατρικού ρεύματος με τον κυριολεκτικό τίτλο in-yer-face theatre. Όντως, τέτοιου είδους θεατρικά (άλλοι λαμπροί εκπρόσωποι είναι η Sarah Kane και ο Anthony Neilson, αλλά και ορισμένοι μη-βρετανοί, όπως ο Tracy Letts) πιάνουν το θεατή από το λαιμό και τον πετάνε μέσα στην κατάσταση που περιγράφουν. Η αποστασιοποίηση εδώ δεν είναι θεμιτή, γιατί ως Experiential theatre τα έργα αυτά φιλοδοξούν ο θεατής να ταυτίσει τροπον τινά τη φρίκη που νιώθουν οι πρωταγωνιστές με την προσωπική του εμπειρία (διόλου εύκολο). Για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα η δράση εκτυλίσσεται μια ανάσα από το κοινό σε στενόχωρα στούντιο και θεατρικούς χώρους που ευνοούν την αμεσότητα.
Ένας τέτοιος χώρος είναι και ο "Χώρος" της θεατρικής ομάδας της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. ή αλλιώς Ο.Π.Α. Μια από τις πιο ενεργές ερασιτεχνικές ομάδες, που ανήκει στον Πανελλήνιο Σύλλογο Ερασιτεχνικού φοιτητικού Θεάτρου, με τόσο επαγγελματικές διαθέσεις, που αναρωτιέται κανείς πότε τα μέλη της προλαβαίνουν να επιδοθούν στην πανεπιστημιακή μελέτη. Κάθε χρονιά τέτοιο καιρό ανεβάζει κι από μία (φέτος τέσσερις διαφορετικές!) παράσταση. Το '90s λονδρέζικο τοπίο καμμένων junkies και ανήλικων hustlers επέλεξαν θαρρετά και εκτέλεσαν μοναδικά, μετά τον πρώτο διδάξαντα, Θωμά Μοσχόπουλο, που το ανέβασε στον Εξώστη του Αμόρε. Τα παιδιά χρησιμοποίησαν τη δική του μετάφραση και διανομή, διαφορετική από την αυθεντική όσον αφορά τους γυναικείους και αντρικούς ρόλους. Στο πρωτότυπο υπάρχει χώρος για μια μόνο κοπέλα, τη Lulu, και το καστ συμπληρώνεται πεισματικά από άντρες, ενώ εμείς βλέπουμε την εκδοχή με τον έμπορο ναρκωτικών και το ανήλικο που ψωνίζεται με γυναικείο φύλο. Όχι ότι αυτό επηρρεάζει τις σχέσεις των ηρώων, ξενίζει βέβαια κάπως.
Πιο κοντά στο Trainspotting απ' ότι στο Marquis de Sade (με εξαίρεση μια φαντασίωση που πρωταγωνιστεί μαχαίρι ή κατσαβίδι, ό,τι βρίσκεται πρόχειρο), το Shopping and Fucking δε φαντάζει πλέον τόσο ενοχλητικά ανατρεπτικό. Αντιθέτως, αυτό που κυρίως εκτιμάται, είναι θα 'λεγα το ολοζώνταντο χιούμορ του συγγραφέα και το εξαιρετικό πλέξιμο των σκηνών και των διαλόγων του. Το θέμα του καταναλωτισμού, αλλά και η ύψιστη αξία των χρημάτων ("το χρήμα είναι πολιτισμός, και ο πολιτισμός χρήμα", είναι το motto του drug dealer) τονίζονται δηκτικά, όμως ο εντοπισμός δεν ισοδυναμεί με τη λύση του προβλήματος.
Η ισοπέδωση κάθε είδους εξαρτήσεων, συναισθηματικών, χημικών κτλ στο πρόσωπο του Mark, που φοβάται τις εξαρτήσεις, αλλά πέφτει με τα μούτρα --ρόλος που έχει παίξει ο Phillip Seymour Hoffman-- είναι το πιο πικρό σχόλιο του έργου και ο μόνος ρόλος που δεν είχε τον στιβαρό ερμηνευτή που του άξιζε. Διαφορετικά, αυτό το θέατρο τσέπης που έχει τα πάντα, από επαγγελματικά φώτα, κονσόλα, πλυντήριο και το υπέροχο καστ των φοιτητών με highlight τον πολυτεχνίτη Δημήτρη Σμυρλάκη έφτασαν σε απόδοση πολλά νεανικά σχήματα.
Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σμυρλάκης
Σκηνικά: Νίκος Τουρτόγλου, Μαρία Τριβήλου
Ερμηνεύουν: Κίνγκα Σίτο, Δημήτρης Σμυρλάκης, Γιάννης Καραλής, Εύη Ματιάτου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
Θεατρική Ομάδα της Α.Σ.Ο.Ε.Ε.
Θέατρο Χώρος,
Δεριγνύ 1 & Μαυρομματαίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου