Ο Anthony Neilson είναι Σκοτσέζος και μπλαζέ, βλέπει ελάχιστα θέατρο από φόβο μην επηρεαστεί από τις διάχυτες ιδέες των άλλων, αλλά πηγαίνει συχνά στον κινηματογράφο. Είναι από τους πρώτους που έκανε την παραφουσκωμένη σκληρότητα μέρος των θεατρικών του (τον ακολούθησαν κατά πόδας Kane, Ravenhill και πολλοί άλλοι), γι’ αυτό και συνδέεται με το In-Yer-Face theatre ως παππούς, προπομπός or something.Γράφει με ζωντάνια και αμεσότητα, γεμίζει τα έργα του με μαύρο χιούμορ και τραγουδάκια –αν μπορεί να τα ταιριάξει κάπου-- αλλά το σημαντικότερο πράγμα που μας κάνει να τον αγαπάμε είναι ότι μισεί τα βαρετά έργα, άρα δε θα έγραφε ποτέ ένα απ’ αυτά. «Στο θέατρο, το να προκαλείς ανία στους θεατές είναι η μέγιστη αμαρτία», λέει, μιλώντας για τους καημένους θεατές που πληρώνουν αδρά για να ψυχαγωγηθούν μόνο για να αποφασίσουν τελικά να μην ξαναπατήσουν στο θέατρο. Επειδή από δω κι εμείς έχουμε τα ίδια αυστηρά κριτήρια –γιατί ο ευφυώς σαρκαστικός Neilson δεν παραλείπει να αναφερθεί και στα μακροσκελή θεατρικά, δίνοντας την εξής ριζική συμβουλή στους νέους συγγραφείς: «...πιάστε μια καρέκλα στο θέατρο όπου σκοπεύετε να ανεβάσετε το έργο σας και καθίστε εκεί κρατώντας ένα χρονόμετρο. Όταν θα νιώσετε μούδιασμα στον πισινό και πόνους στη σπονδυλική στήλη, πατήστε στοπ. Ο χρόνος που μεσολάβησε είναι ο ιδανικός για τη διάρκεια του θεατρικού σας. Οτιδήποτε παραπάνω είναι επίφοβο.», τον ανακηρύσσουμε επίσημα τον Πάπα της θεατρικής γραφής.
Ένα από τα τελευταία θεατρικά του σε μια πιο καραγκιοζλίδικη εκδοχή βέβαια, ανέβασε τα προηγούμενα χρόνια ο Πέτρος Φιλιππίδης, με ελληνικό τίτλο Ψέμα στο Ψέμα. Είναι το αγγλιστί The Lying Kind μια μαύρη χριστουγεννιάτικη φάρσα ολκής.
Το Penetrator είναι από τα θεατρικά που τον έκαναν γνωστό ίσως και εξαιτίας του προκλητικού και όχι συχνά υπό μελέτη θέματός του. Ο τίτλος ήδη μας προϊδεάζει με τον όχι ανεπαίσθητο σεξουαλικό υπαινιγμό του που εξηγείται καθαρά στη συνέχεια. Το θεατρικό έχει καθαρά αντρικό χαρακτήρα, η γυναικεία παρουσία απουσιάζει από τη σκηνή, αλλά παρουσιάζεται διασκεδαστικά μισογυνικά (τι μου θυμίζουν όλ’ αυτά ) σε κάθε αναφορά της. Ήδη η εξαιρετικά σκηνοθετημένη έναρξη, με μια παθιασμένη αντρική φωνή να περιγράφει μια περίεργη σεξουαλική του εμπειρία, που αποδεικνύεται τελικά ότι είναι το cheap story ενός πορνοπεριοδικού δίνει τον τόνο.
Η υπόθεση ευσύνοπτη με στιγμές έντονες: δυο συγκάτοικοι –και οι δυο μπακούρια, για διαφορετικούς όμως λόγους—σαχλαμαρίζουν και παίζουν x rated παιχνίδια με τα αρκουδάκια τους, όταν ένας φίλος από τα παλιά που μόλις τον έδιωξαν από το στρατό τους χτυπάει την πόρτα. Εξιστορεί τα παθήματά του που οι δυο τους αντιμετωπίζουν με δυσπιστία: οι penetrators ή διεισδυτές, μια μυστική υπο-οργάνωση μέσα στο στρατό, τον υπέβαλλαν σε σεξουαλικού τύπου βασανιστήρια μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ομοφοβικά κόμπλεξ έρχονται στην επιφάνεια, η εριστική ατμόσφαιρα γίνεται επιθετική και ένα μαχαίρι μάχης βγαίνει από το στρατιωτικό σάκο για να δώσει στην ασαφή βία πιο συγκεκριμένη μορφή.
Ο καλύτερος στο 3-man show είναι και ο μικρότερος: ο Μάνος Κανναβός στο ρόλο του ευαίσθητου και σκεπτικιστή Άλαν κάνει πιστευτή με την ξανθή κώμη και το DSquared μπουφανάκι του την κατάστασή του ως απροστάτευτο κρυφο-γκέι. Ο Δημήτρης Λάλος είναι εξίσου καλός την περισσότερη ώρα, αλλά ο Στάθης Σταμουλακάτος ξένοιασε νομίζοντας ότι το ογκώδες παρουσιαστικό του είναι αρκετό για να δικαιολογήσει το ρόλο του ανεγκέφαλου τσαμπουκά που υποδύεται. Το σκηνικό είναι αρκούντως κλειστοφοβικό, και η φήμη του Penetrator εξαπλώνεται το ίδιο γρήγορα με τους ιούς και τα ζωύφια, αν κρίνω από την ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Επί Κολωνώ.
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης
Παίζουν: Δημήτρης Λάλος, Μάνος Κανναβός, Στάθης Σταμουλακάτος
Επί Κολωνώ
Ναυπλίου 12 & Λένορμαν, 210 5138067
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου