Η πολύωρη διάρκεια είναι το πιο γνωστό και το πιο απαγορευτικό χαρακτηριστικό των θεαμάτων της. Το εφτάωρο δεν είναι απαραίτητο για να εκτιμήσεις ένα κομψοτέχνημα, αλλά η ίδια η Μνουσκίν φαίνεται ότι έχει αντίθετη γνώμη και επιμένει στο χαρακτήρα εποποποιίας, τον οποίο δεν διατίθεται όλο το κοινό της να αφομοιώσει --καθένας απολαμβάνει όσο αντέξει.Κυλιόμενες στρογγυλές ή παραλληλόγραμμες πλατφόρμες, που κουβαλούν επάνω τους μια φέτα ζωής, όπως θα λεγε ο Zola, αυτόχρημα φαίνεται να ακυρώνουν τον πιστό ρεαλισμό τους, αφού βλέπουμε τους χειριστές τους που παιδεύονται να τις κουμαντάρουν. Ο επιλεκτικός ανθρώπινος νους ξεχνάει όμως σύντομα τους χειριστές και αφοσιώνεται στη δράση ή καταφεύγει στις αρμονικές και ομαλές κινήσεις τους, αν καμιά στιγμή η δράση τον πετάξει έξω.
Αμέτρητες καθημερινές ιστορίες, το μπανάλ που λόγω της ψιλοδουλειάς και της προσοχής στη λεπτομέρεια, το άψογο παίξιμο και τη σωστή επιλογή στιγμών μετατρέπεται σε παγκόσμια αλήθεια. Χωρισμοί, ναρκωτικά, εργατική τάξη vs έχοντες και όλα αυτά από κάθε γωνία --μόνο το ζουμάρισμα δεν είναι δυνατό-- με αρκετή από την αμεσότητα της τηλεόρασης. Η θεματική και η διάρκεια παραπέμπει, όπως και να 'χει, σε τηλεοπτική σειρά πολλών επεισοδίων, το ίδιο και η ευκολία του θεάματος. Υπάρχει διάχυτη μαγεία πάντως, με τη μουσική του Lemêtre και τον ίδιο να παίζει δοσμένος τα περίεργα έγχορδά του, με τους ηθοποιούς να τα ζουν όλα πραγματικά, με τον ίδιο το χώρο να θυμίζει σχολείο με ξύλινα θρανία, όπου η Ariane μας μαθαίνει τη ζωή. Φυσικά, δεν είναι απαραίτητο να δει κανείς και τα δυο μέρη, η αφηγηματική πλοκή κάλλιστα μένει μετέωρη --και ύστερα we can fill the gaps. Μας λέει πράγματα ήδη γνωστά, σαφώς, αλλά ο τρόπος είναι που μετράει. Συν τοις άλλοις, είναι αυθεντικό λαϊκό θέαμα, βατό και κατανοητό σε κάθε ηλικία και status quo, και αυτή είναι τελικά η μεγαλύτερή του επιτυχία.
Σκηνοθεσία: Ariane Mnouchkine
Μουσική: Jean-Jacques Lemêtre
Θέατρο του Ήλιου
Ελληνικό Φεστιβάλ,
Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις Φαλήρου, Δέλτα Φαλήρου
1 σχόλιο:
Θυμάμαι ακόμη τα ξημερώματα της Κυριακής που επέστρεφα σπίτι άυπνη μα τόσο ευτυχισμένη, παρόλο που στο μεγάλο διάλειμμα ανάμεσα στα δύο μέρη με είχε εγκαταλείψει μόνη η πενταμελής παρέας μου στο Κλειστό Γυμναστήριο του Φαλήρου. Μόνο μόνη δεν αισθανόμουν βέβαια, μια αδιόρατη σχέση με ένωνε με τους υπόλοιπους θεατές, εμείς, οι λίγοι σαν τους μύστες, που θα καθόμασταν μέχρι τέλους στην 7ώρη και βάλε παράσταση και που μετά θα χειροκροτούσαμε επί 10 λεπτά όρθιοι τον πολυμελή θίασο, την Mnouchkine και τον Lemêtre, στο τέλος της πρώτης ολοκληρωμένης παράστασης ‘Των Εφήμερων’ στην Ελλάδα.
Όταν βλέπεις να εκτυλίσσεται σαν σε παραμύθι η καθημερινότητα σου, οι σκέψεις σου, οι φόβοι σου είτε θα καθηλωθείς, θα σε συνεπάρει το θέαμα της ίδιας σου της ζωής και θα θαυμάσεις τους ανθρώπους εκείνους που είχαν το θάρρος να βγάλουν προς τα έξω την ψυχή τους ή θα φοβηθείς και θα ξανακρυφτείς πίσω από το φαίνεσθαι σου. Θέλει τόλμη να δεις κατάματα την ζωή σου, τα πράγματα που σε πονάνε. Θυμάμαι ακόμη τα καθίσματα των θεατών, πώς στα απέναντι ‘έδρανα’ κοιτούσαμε κατάματα τους συν – θεατές μας και με πιάνει το παράπονο που τον χειμώνα που μας πέρασε επαγγελματικές υποχρεώσεις με κράτησαν στην Ελλάδα και δεν με άφησαν να παρακολουθήσω την συγκεκριμένη παράσταση στον μαγικό χώρο της Cartoucherie, εκεί που το θέατρο έχει κάτι από τον πανηγυριώτικο (με την έννοια του λαϊκού) χαρακτήρα του Φεστιβάλ της Επιδαύρου που πρέπει να κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να πας εκεί και που μετά όλη αυτή η εκδρομή μένει στην μνήμη σου, συνυφασμένη με την παράσταση. Θυμάμαι τις πλατφόρμες των σκηνών, θυμάμαι την άμμο στην παραλία, θυμάμαι την κουζίνα και την ταινία ένα καλοκαίρι κατοχής στην Βρετάνη, ξεχωρίζω την τόσο γλυκιά σκηνή της ‘Μιας συνάντησης’ με την αξιαγάπητη γιαγιά της Shaghayegh Besehti και την καταπληκτική γιατρό της Juliana Carneiro da Cuhna και την συνταρακτική σκηνή με τον εγγονό και ‘Το βρωμόπραμα’ με τους Duccio Bellugi – Vannuccini, Delphine Cottu και Fracis Ressort., σαν στάσεις στο γλυκόπικρο ταξίδι της ζωής.
Δεν μπορώ να κρίνω, δεν θέλω να σχολιάσω, θέλω μόνο να ευχαριστήσω τους συντελεστές του Θεάτρου του Ήλιου για εκείνη την βραδιά.
Δημοσίευση σχολίου