Ένας στους δέκα

του Λαέρτη Βασιλείου

Για να γιορτάσει τα δέκα χρόνια του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ο Θεοδωρόπουλος βρήκε, ίσως, τον καλύτερο τρόπο: να ανοίξει ( όχι για πρώτη φορά) το θέατρό του σε μια κοινωνική ομάδα που δεν τα βρίσκει όλα ρόδινα αλλού. Σε μια ομάδα που ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι συνήθης, ίσως μάλιστα δεδομένος, παρότι ειδικά εμείς ως Έλληνες θα έπρεπε λόγω της πρόσφατης ιστορίας μας να είμαστε αρκούντως ευαισθητοποιημένοι στο ζήτημα της μετανάστευσης. Τρεις νέοι ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης από Βαλκανικές χώρες προσπαθούν με χιούμορ και αυτοσαρκασμό να μας δείξουν πως είναι να είσαι --οικονομικός κυρίως--μετανάστης στη χώρα μας.

Και εδώ κάπου αρχίζει η εγγενής δυσκολία του εγχειρήματος: ο ηθοποιός οφείλει πριν βγει στη σκηνή να ξεχνάει ποιος είναι και να μπαίνει στο σώμα και την ψυχολογία κάποιου άλλου. Ήδη αυτό από μόνο του είναι αρκούντως δύσκολο. Πόσο εύκολο είναι, άραγε, να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα βασισμένο σε τραυματικές εμπειρίες και βιώματά του; Ενώπιον θεατών εν δυνάμει ευαισθητοποιημένων ή εθνικιστών ο Κρις, ο Ένκελεντ και ο Δαυίδ θα ξαναπεράσουν πολλά βράδια ακόμη τις δυσκολίες και τα βάσανα που υπέστησαν όχι μόνο (και ίσως όχι τόσο) οι ίδιοι, αλλά οι συμπατριώτες τους Αλβανοί, Ρώσοι, Γεωργιανοί και λοιποί μετανάστες που ζήτησαν, παράνομα ή μη, μια καλύτερη ζωή στη χώρα μας. Η παράσταση συμπυκνώνει νοήματα και καταστάσεις που σχετίζονται με τη σεξουαλική και εργασιακή εκμετάλλευση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη βία, τη μοναξιά των μεταναστών, όμως με χιουμοριστική, ευαίσθητη ματιά που δε φέρνει επ’ ουδενί ψυχοπλάκωμα.

Αυτές οι χιουμοριστικές πινελιές, η πικρή συνειδητοποίηση που διακρίνει το σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς του κάνει μια παράσταση με εγγενές αρνητικό φορτίο όσον αφορά τη θεματική να αποκτήσει ένα πιο ανάλαφρο περίβλημα. Όχι ότι θα αποφύγει ο θεατής τον προβληματισμό, ούτε και θα ‘πρεπε. Γιατί, ως χώρα δέκτης μεταναστευτικού κύματος η Ελλάδα έχει τους δικούς της απάνθρωπους κανόνες: ο μετανάστης θα αναγκαστεί ενδεχομένως να ακούει σε ελληνικό όνομα, να υποστεί την ξενοφοβία, να ξοδέψει ώρα, χρήμα και κάθε απόθεμα υπομονής για να του εκδοθούν ή ανανεωθούν τα απαραίτητα για την παραμονή και εργασία στη χώρα έγγραφα. Πάντα όμως θα μένει ξένος, όσο κι αν προσπαθήσει να ενταχτεί. Ο παντοτινός διαχωρισμός same και other θα τον κυνηγάει κατά πόδας. Έτσι θλιβερά μας τα εξιστορούν οι τρεις ηθοποιοί, όμως το ίδιο το γεγονός ότι τους δόθηκε βήμα έκφρασης μας αφήνει να διατηρούμε ελπίδες ότι η ξενοφοβία έχει αρχίσει ήδη να υποχωρεί.

Επιπλέον, το όλο εγχείρημα μοιάζει με θεραπευτική εμπειρία για τους συντελεστές του. Θέατρο που όχι μόνο φέρνει την κάθαρση στο θεατή, αλλά και της επούλωση του τραύματος για τον υποκριτή(ηθοποιό) μέσα από την τριβή με τις μνήμες και όχι την απώθησή τους. Ο ελληνοαλβανικής καταγωγής Λαέρτης Βασιλείου στήνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μια ολοκληρωμένη παράσταση ενταγμένη απόλυτα στη σύγχρονη προβληματική της οικονομικής μετανάστευσης, ένα άριστο δείγμα κοινωνικού θεάτρου που φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με τις τύψεις του.

---

Διαμόρφωση κειμένου - Σκηνοθεσία: Λαέρτης Βασιλείου
Δραματουργική επεξεργασία: Σύλβια Λιούλιου
Σκηνικά: Άγγελος Μέντης
Κοστούμια: Μαρία Ηλία
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βίντεo: Ελένη Αγγελοπούλου
Παίζουν: Δαβίδ Μαλτέζε, Κρις Ραντάνοφ, Ένκελεντ Φεζολλάρι

Θέατρο Νέου Κόσμου- Δώμα
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 210-9212900