Μια Κωμωδία

του Ιάκωβου Καμπανέλλη


Την κοινωνική πολιτική σάτιρα που έγραψε ο Καμπανέλλης το 1995 και ανέβασε το Ανοιχτό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη επέλεξε ως το θεατρικό έργο που θα ανοίξει τη σαιζόν στη Μονή Λαζαριστών το Κ.Θ.Β.Ε. Δεν θα πω αν έκανε καλά ή κακά, παρόλοπου κατά τη γνώμη μου μια πόλη που δεν έχει δα και τόση πληθώρα σκηνών θα έπρεπε ίσως να είναι λίγο πιο εκλεκτικό στο ρεπερτόριό του (να δίνει μια γεύση στο κοινό για το τι γίνεται στις σύγχρονες διεθνείς σκηνές, εκτός των άλλων).

Τον Καμπανέλλη και τα εξαίρετα θεατρικά του τον γνωρίζουμε όλοι μας. Η μνημειώδης Αυλή των Θαυμάτων, Το Παραμύθι χωρίς Όνομα, Το Μεγάλο μας Τσίρκο και τόσα άλλα συνιστούν σημαντικά έργα της νεοελληνικής δραματουργίας (για διαφορετικούς το καθένα λόγους). Η γραφή του είναι πάντα γλαφυρή και έντονη σε συναισθήματα (Ο Δρόμος περνάει από Μέσα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως και το αυτοβιογραφικο Μαουτχάουζεν). Το συγκεκριμένο είδος της σάτιρας μετά ασμάτων είναι βέβαια ένα είδος στο οποίο δεν έχει μεγάλη θητεία, επ' ουδενί βέβαια δεν τα πηγαίνει άσχημα. Το έργο δεν έχει παλιώσει ιδιαίτερα. Νύξεις για αποξήρανση της (μολυσμένης!) Αχερουσίας λίμνης, για μίζες, για τους νεόπλουτουςπου κατακλύζουν τον Άδη και για οικιστική ανάπτυξη κάθε διαθέσιμης γωνιάς προκαλούν μειδίαμα. Σίγουρα πάντως όχι το γέλωτα που ίσως περιμέναμε.

Το μαγευτικό χαρακτηριστικό της παράστασης είναι σίγουρα η φαντασμαγορία της και το ταλέντο που ξεχειλίζει. Αμέτρητα νέα παιδιά που παίζουν και χορεύουν φορώντας τα έξυπνα και φανταχτερά κοστούμια της Μπρέισγουελ, που στροβιλίζονται ανάμεσα στα ποικίλα σκηνικά (γίνονται τουλάχιστον 3 αλλαγές) πάνω στις χαριτωμένες και όλο υπονοούμενα χορογραφίες του Μανταφούνη είναι χάρμα οφθαλμών. Η ζωντανή μουσική είναι ακόμη ένα στοιχείο που δίνει ζωντάνια, το σίγουρο είναι όμως ότι η έκταση της παράστασης δεν γίνεται αποδεκτή χωρίς κάποια κούραση. Ο ντεκαπαρισμένος Άγγελος Παπαδημητρίου είναι ένας Πλούτωνας που σχεδόν χάνει τα ηνία του Κάτω Κόσμου.Ύστερα από δική του εσφαλμμένη απόφασηγίνονται δεκτοί μόνο κάποιας οικονομικής ευχέρειας κάτοικοι, με χαρακτήρες όπως πρώην υπουργοί, εργολάβοι, λαϊκιστέςβουλευτές να κάνουν την εμφάνισή τους. Καζίνο, οίκοι ανοχής, βίλες και μπάνγκαλοους χτίζονται στην αποξηραμένη Αχερουσία λίμνη, ενώ ο Πλούτωνας κάνει διακοπές και ταραχές ξεσπούν. Ο Ερμής, η Περσεφόνη, ο Κέρβερος και άλλοι του Δωδεκάθεου βάζουν το χεράκι τους για να μπερδέψουν ή να ξεμπερδέψουν την κατάσταση. Το έργο έχει ενήλικη γλώσσα και σίγουρα δεν είναι για παιδάκια (υπήρχαν μερικά!), ούτε όμως και για θεατές που δεν κάνουν χωρίς ψυχολογικές εντάσεις και βάθος πλοκής. Είναι ένα πλούσιο ανάλαφρο θέαμα από αυτά που μόνο ένα κρατικό θέατρο μπορεί να υποστηρίξει --ρίξτε μόνο μια ματιά στην ατέλειωτη λίστα των συντελεστών της.

---

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ρεμούνδος
Σκηνογραφία: Αντώνης Δαγκλίδης
Ενδυματολογία: Κλερ Μπρέισγουελ
Σύνθεση: Γιούρι Στούπελ
Χορογραφία: Χάρης Μανταφούνης
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Μουσική Διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης

Παίζουν: Αρετή Αγγέλου, Πάνος Αργυριάδης, Μίχάλης Γούναρης, Θόδωρος Γρηγοριάδης, Δημήτρης Διακοσάββας, Χρύσα Ζαφειριάδου, Θόδωρος Ιγνατιάδης, Νίκος Καπέλιος, Καραμήτρη Μαρία, Λακουμέντα Βάσια, Μανωλούδη Θηρεσία, Παλάντζα Λίλια, Παναγιωτίδης Νίκος, Πανδή Σταυριάνα, Παπαδημητρίου Άγγελος, Παπαδόπουλος Κυριάκος, Σεϊμένης Βασίλης, Σιαμσιάρης Γιάννης, Σιώνας Μιχάλης, Τσάτσαρης Γιάννης, Χαλκιάς Κώστας

Χορεύουν: Αντωνιάδου Κατερίνα, Βαλάσης Βαλεντίνο Βλάσιος, Γεωργιάδου Αφροδίτη, Κύρκου Κίρκη, Μάρτος Γιάννης, Πουλή Βενετία, Πούλιου Ουρανία, Χανδρουλίδης Χρήστος, Ψήφης Στέργιος

Μουσικοί: Ανδρέογλου Παναγιώτης, Κόιας Στέργιος, Λιόλιος Ιωάννης, Φίλκας Φοίβος

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός

Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη, 2310 288000