Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου

της Δήμητρας Παπαδοπούλου

Τα αυθεντικά υλικά για μια επιτυχημένη αστυνομική κωμωδία - θρίλερ θεωρώ πως είναι πρωτίστως το χίουμορ και το σασπένς που προκύπτει από την καλογραμμένη πλοκή του σεναρίου της αλλά και η φρενίτιδα στο παίξιμο των ηθοποιών της. Ένα τέτοιο είδος θεάτρου φαινομενικά και μόνο εύκολο, στην πράξη αποδεικνύεται ένα αληθινό crash test για ικανότατους υποκριτικά και συγγραφικά μονομάχους. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έχει αποδείξει χρόνια τώρα τόσο τα υποκριτικά όσο και τα συγγραφικά της εχέγγυα τουλάχιστον στην μικρή οθόνη, δυστυχώς όμως σε αυτήν την περίπτωση προσέκρουσε στο δικαίωμα για μια λιγότερο επιτυχημένη στιγμή της καθώς κάπου το όλο εγχείρημα της επιτυχημένης συνταγής στο θέατρο φαίνεται να χωλαίνει.

Η πρωταγωνίστριά μας ζει σε ένα παλιό αρχοντικότατο και νεοκλασικότατο που έχει κληρονομήσει στην Κηφισιά και άρτι αφιχθείσα μετά από χρόνια απουσίας κάπου στο μακρυνό Νεπάλ και τις Ινδίες στα όρια ουσιαστικά της πτώχευσης, με την κατάθλιψη ενός γάμου σε διάσταση, με την προοπτική μιας καρίερας στην πολιτική -πού αλλού;- ως δημοτική σύμβουλος σε ένα χωριό της Κρήτης, αλλά και με τη νεύρωση και την φοβία ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο εξαιτίας διάφορων περίεργων που συμβαίνουν μέσα σε αυτό, αποφασίζει όπως όπως να το ξεφορτωθεί, τουτέστιν να το μοσχοπουλήσει γιατί εκεί μέσα προφανώς για όλους τους παραπάνω -πολλοί δεν είναι;- λόγους μόνη της δεν θα μπορέσει ποτέ πια να μείνει.

Μέσα σε αυτό το δράμα, της "συμπαρίστανται" ο τέως άνδρας της που θέλει να γίνει ασφαλιστής της, η υπηρετριά της εκ Καρπαθίων του Δράκουλα ορμώμενη, ένας νεαρός φίλος της που ζεί όπως λάχει με μόνη έγνοια την Βραζιλιά, ένα καλό μπάφο, το καποέϊρα και τις παρτούζες, ένας σεναριογράφος που ενδιαφέρεται για το σπίτι της για να γυρίσει μια ταινία τρόμου εμπνεόμενος από αυτό καθεαυτό το "στοιχειωμένο" σπίτι της, ένα τυφλό μέντιουμ διακατεχόμενο από το πνεύμα της πεθαμένης σοπράνο γιαγιάς της, ένας ψυχίατρος και -ουφ, τελειώνει- ένας Κρήτης συγχωριανός της. Α, ναι... και 3 ψάρια που τρέφονται με... σπέρμα!

Το ίδιο το έργο είναι γραμμένο με τη λογική του "όλο το δράμα εκτυλίσσεται στο μυαλό της" με μια πιραντελλικού -τί μας φταις κι εσύ, Λουίτζι- τύπου εναρκτήρια και καταληκτική σκηνή καθώς και με παραβάσεις από όλους τους μυστηριώδεις πρωταγωνιστές της ιστορίας που απευθύνονται σε έναν απόντα μέχρι λίγο πριν το τέλος ψυχό - επόπτη - βλέπε Δυό μέρες μόνο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ωστόσο, πέρα από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται από κάπου χωρίς να δικαιολογείται ποτέ επακριβώς από πού, οι ίδιες οι καταστάσεις δεν έχουν συνοχή και εκβιάζουν διαρκώς έναν ανυπόστατο και καλά σουρεαλισμό που στην πραγματικότητα μένει διαρκώς μετέωρος και εν τέλει αφόρητα βαρετός ως δράμα που εξελίσσεται στο μυαλό της πρωταγωνίστριας - συγγραφέα.

Επιπλέον, η χαλαρότητα των ρυθμών στη σκηνοθεσία και η ανάδειξη του σασπένς μέσα από ειδικά τεχνικά εφέ και όχι από την ουσία της θεατρικής πράξης συμβάλλει στο "χαλαρό" παίξιμο τηλεοπτικής αμεσότητας και μανιέρας των ηθοποιών. Απαράδεκτο το γεγονός επαγγελματίες ηθοποιοί να συναγωνίζονται ποιός θα συγκρατήσει καλύτερα το χασκογέλιο του στη σκηνή και προφανώς μιλάμε για σωρεία παραπτωμάτων. Ωστόσο, οφείλει κανείς να επιμείνει σε δύο λαμπρύνουσες ερμηνείες: η συνέπεια στον Κρητικό του Γιώργου Αποστολάκη και η απλότητα στο μέντιουμ της Ελένης Καρακάση αποδεικνύονται πραγματικά τα δύο πιό δυνατά στοιχεία της παράστασης.

---

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αθερίδης
Μουσική: Στάθης Δρογώσης

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, Ελένη Γιαννίτσα

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Πιάνο: Νίκος Δρογώσης

Παίζουν: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Μάριος Αθανασίου, Γιώργος Χρανιώτης, Κατερίνα Νικολοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Κώστας Αποστολάκης, Ελένη Καρακάση, Κώστας Ανταλόπουλος

Θέατρο Κιβωτός

Πειραιώς 115, Γκάζι, 210-3635179