Το musical του Mel Brooks που άνοιξε στο Broadway στις 19 Απριλίου 2001, κέρδισε 12 βραβεία Tony, μεταφέρθηκε στο West End επίσης με μεγάλη επιτυχία, έγινε ταινία με την Uma Thurman και τώρα παίζεται και στην Αθήνα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή δεν ήρθε από το πουθενά. Βασικά, το The Producers έχει μεγαλύτερη σχέση με την Ελλάδα απ’ ότι φαντάζεστε. Στην αρχική του μορφή, δηλαδή την ομώνυμη ξέφρενη κωμωδία του 1968 ο Ανδρέας Βουτσινάς (σε εποχή έξαρσης οικειότητας με τη νεαρή Jane Fonda) έπαιζε το ρόλο του βοηθού χορογράφου Carmen Ghia (τον οποίο στη δική μας εκδοχή παίζει ο Παντελής Καναράκης) με ιδιαίτερο τρόπο και παρουσιαστικό. Η ταινία, αντίθετα με το musical, έχει μπόλικες σκηνές εξωτερικού χώρου, πρωταγωνιστές με ιδιαίτερα κακόμοιρες φάτσες, τρομαχτική εμμονή στις γριούλες-επενδυτές του Bialystock και ένα χαριτωμένο τέλος στης φυλακής τα σίδερα.Όμως Broadway σημαίνει τραγούδια και χαρές και φυσικά γυναίκες, οπότε ο ρόλος της Ulla μεγάλωσε αισθητά –γιατί ποιος έχει όρεξη να βλέπει δυο ξοφλημένους να πηγαινοέρχονται στη σκηνή και να προσπαθούν να βγάλουν λεφτά παράνομα ανεβάζοντας ένα musical που θα είναι σίγουρη αποτυχία; Όσο για την ερώτηση, αν σας δημιουργηθεί, πως του ήρθε άραγε του Brooks να θεωρήσει ότι το πιο αστείο και αποτυχημένο musical θα ήταν κάποιο που τιτλοφορείται Springtime for Hitler και θα το έχει γράψει ένας πρώην ένδοξος Ναζί που υπηρέτησε κοντά στο Φύρερ και τον θαύμαζε, η απάντηση είναι η προφανής: ο Brooks με πολωνο-εβραϊκές ρίζες συνηθίζει να έχει κάπως «εβραϊκό» χιούμορ, κάτι που ίσως να περιόρισε την καριέρα του σε spoof ταινίες και όχι σε κάποιο άλλο είδος.
Όπως και να ‘χει το musical ξεχειλίζει από χιούμορ και κάθε άλλο παρά άνοστο, σας διαβεβαιώ. Ειδικά όταν τις αστείες εξαρχής και καλομεταφρασμένες ατάκες ανταλλάσσουν κωμικοί ηθοποιοί διαμετρήματος Χαϊκάλη και Λουδάρου που είναι το πληθωρικό δίδυμο του τίτλου. Την ίδια ευχάριστη διάθεση διατηρήσαμε και κατά τη διάρκεια των χορευτικών και τραγουδιστικών μερών του μιούζικαλ, αλλά πιο πολύ λόγω συμπάθειας παρά λόγω επάρκειας. Το σίγουρο είναι ότι ο Λουδάρος και η καλλίφωνη, ευκίνητη ομάδα όμορφων κοριτσιών και αγοριών που πλαισίωναν τους πρωταγωνιστές (και που δεν χαίρουν ούτε μιας ομαδικής φωτογραφίας έξω από το θέατρο) έκλεβαν την παράσταση όταν άρχιζε η μουσική. Οι υπόλοιποι εμφανώς προσπαθούσαν να ανταποκριθούν, αλλά τι να σου κάνει όταν η μουσικοχορευτική παιδεία στις δραματικές σχολές είναι ελλιπής; Άσε που στο West End οι συντελεστές των musicals έχουν φοιτήσει σε εξειδικευμένες σχολές που μαθαίνουν κυρίως αυτό: να τραγουδούν και να χορεύουν. Εδώ δεν υπάρχουν courses στο musical theatre όπως αλλού, οπότε όπως μπορεί καθείς, πορεύεται.
Η Βίκυ Καγιά, πάλι, (When you've got it, flaunt it) είχε προσαρμοστεί άριστα στο νέο της ρόλο και φάνηκε να διαθέτει αρκετό ταλέντο ( τώρα που ξεπέρασε το δύσκολο βάπτισμα του πυρός στις Σειρήνες στο Αιγαίο που όσοι τη θυμούνται εκνευρίζονται). Χαμογελαστή με σωστή κίνηση και αμείωτη λάμψη ήταν μια Ulla με τα ούλα της. Αυτός που θα μπορούσε άνετα να λείπει ήταν κατά γενική ομολογία ο Απόστολος Γκλέτσος και αυτό που θα μπορούσε να βελτιώσει τα πράγματα από χωροταξικής άποψης θα ήταν μια πιο ευρύχωρη σκηνή -- η επιλογή του θεάτρου Αλίκη για musical (λαμβάνοντας υπόψιν και την περσινή Τσινετσιτά) μάλλον δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Το clue της φανερά προχωρημένης παράστασης (και εξαιτίας αυτού) είναι ο πρώτος (και άψογος) έγχρωμος χορευτής που έχουμε δει σε ελληνική σκηνή ever. Πάντως, δεδομένης της μοναδικότητας του εγχειρήματος το Producers παραμένει μια καλή πρόταση για θεατρική έξοδο, όπως φυσικά και για DVD στο σπίτι σε οποιαδήποτε εκδοχή.
Απόδοση κειμένου: Σταμάτης Φασουλής, Θοδωρής Πετρόπουλος
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια: Ντένη Βλαχιώτη
Χορογραφίες: Δημήτρης Παπαζογλου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Ενορχήστρωση: Αλέξιος Πρίφτης
Παίζουν: Παύλος Χαϊκάλης, Αντώνης Λουδάρος, Γιάννης Βούρος, Παντελής Καναράκης, Απόστολος Γκλέτσος, Βίκυ Καγιά κ.α.
Θέατρο Αλίκη
Citylink, Αμερικής 4, 210-3210021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου