Το ημέρωμα της στρίγγλας

του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Έχετε υποπέσει ποτέ στο λάθος να φερθείτε σα στρίγγλα; Μάλλον ουκ ολίγες φορές. Έχετε κατηγορηθεί ποτέ ότι έχετε τον αντροδιώχτη, όντας ξινή και σκύλα μαζί; Απίθανο το βρίσκω. Κι αυτό γιατί πλέον οι άντρες πεθαίνουν για bitches, όπως έχουν επανελημένως παρατηρήσει και πολύ εύγλωττα, μάλιστα. Δεν ίσχυε το ίδιο, φαίνεται, την εποχή του μεγάλου βάρδου, εξ 'ου και η ύπαρξη του συγκεκριμένου --τόσο εκτός εποχής-- θεατρικού.

Η τωρινή προσπάθεια για εκσυγχρονισμό δε θεωρώ ότι δουλεύει στο ελάχιστο. Η μετάφραση είναι αστεία και ταιριαστή ώρες-ώρες, αλλά δεν έχει σπινθήρα, ούτε συνέχεια. Η επιλογή των ηθοποιών είναι ίσως το καλύτερο στοιχείο της παράστασης, χωρίς να επιμένω τόσο σ' αυτό και για την μεγάλη μας πρωταγωνίστρια (καθαρά επειδή δεν της ταιριάζει το είδος: η κωμωδία θυμάμαι να ήταν ποτέ το φόρτε της). Το αφαιρετικό σκηνικό και τα προχώ κοστούμια δεν έφτασαν για να σηκώσουν σκόνη ενθουσιασμού που θα συμπαρασύρει το κοινό σχετικά με το όλον. Οι ίδιοι οι θεατές ακούστηκαν να σχολιάζουν παραδίπλα ως εξής: "ωραία σκηνικά", από τη μία, " τότε που γράφονταν αυτά, το έκαναν αλλιώς το θεατρικό: έπινες, έτρωγες (μπαινόβγαινες, θα προσθέσω εγώ), πολλές φορές συμμετείχες κι όλας, ήταν σα γλέντι..." Πράγμα που σημαίνει ότι σήμερα δίχως χλαπάκιασμα και νταβαντούρι βαριόμαστε οικτρά. Και είναι έτσι ακριβώς, γιατί δεν υπάρχει πια καμιά αλήθεια σ' αυτό το θέαμα. Ούτε ίχνος. Δε ξέρω τι χρειάζεται το εργάκι για να μας αφορά πάλι, αλλά, αν κληθώ να το βρω εγώ, θα προσπαθήσω περισσότερο από τους τωρινούς συντελεστές, I guess.

Ειδικότερα, είδα πολύ σκηνοθετικό ξεπατίκωμα από ενσταντανέ πληθώρας ταινιών (μέχρι The Guru και Moulin Rouge), παρότι οι ηθοποιοί πάσχιζαν να δώσουν ό,τι πιο φρέσκο είχαν εύκαιρο. Το χειρότερο, η παράσταση πραγματικά ήταν πολύ Έμπορος του Λας Βέγκας, πολύ Volksbühne (ίδιο concept φεστιβαλικού Άμλετ αχταρμά), πολύ καρικατούρα και εύκολη (NO, ON, OFF κτλ) πολύ εξωστρεφής και φωνακλάδικη. Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει το νεκρό ή στείρο θέατρο, δίχως άλλο.

Πάντως, πρωταγωνιστής της παράστασης αναδείχτηκε σαφώς ο Άκης Σακελλαρίου που με σωματική εγρήγορση έδωσε τη δική του εκδοχή του αρσενικού στρίγγλου που έκανε την στρίγγλα...αρνάκι. Ήταν τόσο πειστικά ενοχλητικός σύζυγος, που το κοινό μάλλον αγάπησε τα μάλα την Κάτια-αγριόγατα. Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος ήταν επίσης (όπως πάντα, σχεδόν) άψογος, ενώ ο Αλέξανδρος Μυλωνάς λιγουλάκι κουρασμένος. Όπως και να 'χει, είναι μια παράσταση που τελειώνει όπου να 'ναι και μπορείτε να τη χάσετε χωρίς τύψεις. Διαβάστε καλύτερα το θεατρικό, κατά προτίμηση στο πρωτότυπο, για να το εκτιμήσετε περισσότερο.

---

Απόδοση - Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης

Δραματουργική συνεργασία: Έλενα Καρακούλη
Σκηνικά – κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Σουρβάνος
Κίνηση: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Άκης Σακελλαρίου, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Νταλιάνης, Σωκράτης Πατσίκας, Έμιλυ Κολιανδρή, Δημήτρης Μοθωναίος, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Ηλίας Ασπρούδης, Γεννάδιος Πάτσης, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Γιώργος Οικονόμου, Δημήτρης Μακαλιάς, Κωνσταντίνος Μυλώνης, Διαμαντής Φαλέγκος, Ευγενία Ζέκερη

Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Κοτοπούλη - Ρεξ
Πανεπιστημίου 48, 210 3305074