Ματωμένος Γάμος/ Κάρμεν

Χορογραφία: Χάρης Μανταφούνης
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκορού, Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Συμμετέχει το Corps de Ballet της Λυρικής

Θέατρο Ολύμπια-Εθνική Λυρική Σκηνή

Το μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής άνοιξε φέτος τη σαιζόν με τη Σουίτα Κάρμεν του Σεντρίν και το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, σε μια παράσταση όχι τόσο προχωρημένη όσο μας ορκιζόταν τα flyers. Παρατηρήθηκε το εξής παράδοξο: ενώ η αφίσα στολίζονταν από μια κατακόκκινη γόβα στιλέτο, η ίδια η παράσταση ήταν το άκρον άωτον της συντηρητικής ματιάς. Πως όμως το προέβλεψαν αυτό οι γονείς, ώστε να πάρουν στην παράσταση και τα μικρά παιδιά τους; Γιατί, δε μπορώ να πιστέψω ότι κανένας πατέρας θα έκρινε σωστό να πάει την πεντάχρονη κορούλα του σε θέαμα που υπονοούσε την ύπαρξη της μορφής μιας μοιραίας γυναίκας ως πρωταγωνίστριας. Όπως και να χει, είχαμε πήξει στα κουτσούβελα, εξ’ ου και η παρατήρηση.

Σε πείσμα λοιπόν της διαφημιστικής πρωτοπορίας, ο Χάρης Μανταφούνης χορογράφησε αρκετά συντηρητικά, αλλά καλαίσθητα—και έριξε το βάρος κυρίως στο τμήμα της Κάρμεν. Που είναι βέβαια η κλασική ιστορία της ξεμυαλίστρας Ισπανίδας που ενώ τριγυρνάει με δεκάδες άντρες ανενόχλητη, τελικά κάποιος βρίσκεται να τη σκοτώσει από ζήλια. Όλα ωραία και καλά, η Κάρμεν με το κόκκινο πάντα φόρεμα αρκούντως φλογερή λικνιζόταν στην μεγαλωμένη ειδικά για την παράσταση σκηνή της Λυρικής (εφόσον έλειπε η Ορχήστρα, δημιουργήθηκε άπλετος χώρος για τους χορευτές). Το σκηνικό περιορίστηκε σε μια εργατικού τύπου σκαλωσιά καλυμμένη με ημι-διάφανη γάζα στο πίσω μέρος της σκηνής και τα κοστούμια σε γήινους τόνους ήταν απαλές χρωματικές πινελιές στο άκρως λιτό σκηνικό. Χαριτωμένο, χωρίς να φέρνει κάτι νέο, και χωρίς να προσφέρει τη δέουσα ικανοποίηση σε όσους περίμεναν θέαμα αντίστοιχο της γόβας στιλέτο, όπως προείπα.

Για κακή μας τύχη ο Ματωμένος Γάμος τέλειωσε πριν προλάβει να αρχίσει. Δεν έχω δει νομίζω τίποτα πιο μικρό σε διάρκεια ever. Πρωτότυπη επιλογή για μπαλέτο, αλλά η παράσταση κατέληξε να είναι ετερόκλητη. Τα μέρη με λόγο και τα καθαρά χορευτικά μέρη δεν έδεναν σωστά μεταξύ τους. Από την ένταση της μάνας μεταφερόμασταν ξαφνικά σε σχετικά γλυκανάλατους εναγκαλισμούς των ερωτευμένων που πρόδιδε μεγάλη συναισθηματική ανομοιομορφία. Η Λήδα Πρωτοψάλτη στο ρόλο της μάνας ήταν το πιο δυνατό σημείο και των δύο χορογραφιών μαζί, πάντως. Ηλέκτρισε τη σκηνή με το άγριο πάθος της, τη στιγμή που η χορογραφία είχε διαολεμένα βουκολική διάθεση. Σκηνικά η παράσταση κινήθηκε σε απόλυτα μινιμάλ στυλ, με λευκό πλαίσιο με μικρό άνοιγμα για πόρτα και μονάχα μία καρέκλα ως σκηνικό αντικείμενο. Κατ’ εμέ, η παράσταση ως σύνολο ήταν άνιση και φτιαγμένη στα γρήγορα. (Ποιος ο λόγος να ανέβει, τελικά;)

Το κοινό δυστυχώς αυτή τη φορά όμως, δεν ήταν τόσο ευγενές όσο το θέαμα. Σοβαρή συμπλοκή έλαβε χώρα στο Β’ Εξώστη, όπου λίγο έλειψε οι οξύθυμοι θεατές να ξυλοκοπήσουν τις ταξιθέτριες, επειδή...δεν ήταν ευχαριστημένοι με τα εισιτήριά τους και διάλεγαν τις θέσεις τους κατά βούλησιν. Η απουσία του υπεύθυνου θεατών που θα έλυνε το πρόβλημα κρίθηκε εγκληματική.