Για που/πότε/πως περίπου μιλάμε; -->Ο Χόρβατ γεννήθηκε στην Ουγγαρία και έζησε στη Γερμανία, την Αυστρία και τη Γαλλία. Πήρε μάλιστα και βραβείο Kleist το 1931 (αλλά εξ ημισείας).Τον γνωρίζουμε κάπως, όχι; --> Οι Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης που σκηνοθέτησε πέρυσι ο Χουβαρδάς είναι δικο του πόνημα.
Πως τους ήρθε τώρα να τον ξεθάψουν; --> Βασικά, πάντα παίρνεις πολύ credit όταν ξεθάβεις παραγνωρισμένους άντρες των γραμμάτων και των τεχνών του παρελθόντος. Κατά δεύτερον, έζησε σε εποχή οικονομικής κρίσης, πράγμα που κάνει τη δουλειά του να αναφέρεται και στη δική μας εποχή με μεγάλη σαφήνεια, μάλιστα.
Πολλούς υπότιτλους βλέπω και σκιάζομαι --> Τα παρελκόμενα των συμπαραγωγών, βλέπετε... Θα σκιαχτείτε πιότερο αν σας αναλύσω ότι εδώ βλέπουμε γερμανούς ηθοποιούς να παίζουν στα γαλλικά και να υπερτιτλίζονται στο αρχαίο μάρμαρο του Ωδείου του Ηρώδη του Αττικού στα ελληνικά. Για την προετοιμασία της παράστασης δηλαδή, όλοι μιλούσαν γερμανικά, έχω, δε, την υποψία ότι το ίδιο το έργο γράφτηκε, αρχικά, στα γερμανικά. Μπέρδεμα.
Υβριδικό θέαμα, ξανά; --> Έλα, που σε χαλάει! ( αφού ψοφάς για κάτι τέτοια, σε ξέρω) . Φέρνει λίγο σε τσίρκο η ατμόσφαιρα, λίγο σε drag show, συγκεκριμένα έχει μπόλικη δόση περούκας και λαμέ φορέματος, σχεδόν ίσης με του Hedwig and the Angry Inch (υπερβάλλω), έχει μέσα και μονότονη ζωντανή ηλεκτρονική μουσική, που ενίοτε ζωηρεύει λίγο, έχει και μια αίσθηση σα να είσαι σε drive-in cinema, μέχρι και τραγούδι έχει. Σαν κερασάκι στην τούρτα, παγωτά πύραυλοι εκσφενδονίζονται προς τους θεατές, αλλά βρίσκουν στις νερολακκούβες της σκηνής. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για ένα άρτιο, γεμάτο θέαμα.
Στιγμές έκστασης; Μα, βέβαια --> Δεν τρελαίνεσαι κι εσύ για τις στιγμές που ο πρωταγωνιστής ή η πρωταγωνίστρια βγάζει την περούκα της; Συνήθως προς το τέλος, αλλά συμβαίνει συχνά και σε στιγμές που you didn't see it coming. Και τότε είναι το πιο μεγαλειώδες. Έτσι κι εδώ, κάπου στην αρχή η πρωταγωνίστρια με τη φλούφλικη σαντρέ με χοντρές μπούκλες ημίμακρη περούκα μας ξαφνιάζει και μας αποκαλύπτει το κοντοκουρεμένο της κεφάλι. Μετά την ξαναβάζει, γιατί ο χαρακτήρας δεν είναι έτοιμος για την τελική μεταστροφή από συγκαταβατικό σε δυναμικό και ανεξάρτητο. Όταν η αλλαγή ολοκληρώνεται, η περούκα ξεχνιέται κάπου στα καμαρίνια.
Μπες στο ζουμί, ντε! --> Κάπως κρυάδα ιστορία, όπου η Καρολίνα απέκρουσε δύο προτάσεις γάμου από δημόσιους υπαλλήλους, κόντρα στη θέληση των γονιών της, για να αρραβωνιαστεί το σωφέρ Καζιμίρ, ο οποίος χάνει τη δουλειά του. Μαζί και τη λογική του. Κάνει παρέα με ένα φαλλοκρατικό γουρούνι φίλο του που τον παρασύρει και κάνει σκηνές στην Καρολίνα, η οποία κάνει παρέα με άλλους θαμώνες του λούνα-παρκ και τελικά τον παρατάει. Τα υπόλοιπα τα αφήνω, γιατί δε μ' αρέσουν τα spoilers (so not true).
Τι σκέφτεσαι, εσύ, αγαπητό κοινό; --> Πολύ ενδιαφέροντα ακούγονται όλ' αυτά. Η φωτογραφία φαίνεται ρομαντικούλα και αποψάτη. Τόσα ετερόκλητα στοιχεία μαζεμένα, χαριτωμένο αχταρμά θα έχουν δημιουργήσει, δε μπορεί.
Να το πάρει το ποτάμι; --> Ναι, γιατί δεν αντέχω, αγαπητό κοινό, να το κρατάω άλλο μέσα μου. Κι εγώ τις ίδιες σκέψεις είχα για την επιλογή μου. Περίμενα παπάδες, που λέει ο λόγος. Η παράσταση δεν είχε διάλειμμα και στο Ηρώδειο είχε λίγη ψύχρα χτες. Οι πιο ανυπόμονοι έφυγαν κατά δεκάδες μέσα στην πρώτη ώρα. Κάποιοι άλλοι αποχώρησαν μέσα στη δεύτερη ώρα. Δύο ώρες και είκοσι λεπτά ήταν η παράσταση, και, το ομολογώ, έφυγα στο τελευταίο μισάωρο. (έφαγα το γάϊδαρο, που λένε, αλλά στην ουρά τα 'παιξα). Ο Καζιμίρ και η Καρολίνα κρίνεται, χωρίς δεύτερη σκέψη, η πιο απάλευτη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου. Η παράσταση αυτή ανεβάζει τον πήχη. Δε νομίζω να βαρεθώ τόσο σε καμιά άλλη. Όχι σύντομα, τουλάχιστον. Εύχομαι το ίδιο και σε σας. Από αυτήν δεν έχετε φόβο, ήταν one-off.
Κείμενο: Ödön von Horváth
Σκηνοθεσία: Johan Simons, Paul Koek
Translation in French: Anne Rogghe and Jean-Philippe Bottin
Γλωσσική Διδασκαλία: Anne Rogghe
Μουσική:Veenfabriek
Δραματουργία: Paul Slangen
Σκηνογραφία: Bert Neumann
Ενδυματολόγος: Nina von Mechow
Φωτισμοί: Lothar Baumgarte
Ήχος: Will-Jan Pielage
Υπερτιτλισμός: Δημήτρης Κοσμίδης
Ερμηνεύουν: Reinout Bussemaker, Els Dottermans, Frank Focketyn, Elsa May Averill, Wim Opbrouck, Judith Pol, Yonina Spijker, Inke Trekker, Louis van Beek, Kristof Van Boven, Oscar Van Rompay
Μουσικοί:Ton Van der Meer, Bo Koek, Rik Elstgeest, John Van Oostrum
NTGent
Ελληνικό Φεστιβάλ
Ωδείο Ηρώδου Αττικού / 13 Ιουλίου 2009, 21:00
3 σχόλια:
Μα βρε παιδί μου, αφού τον έφαγες τον άτιμο τον γάιδαρο, δεν καθόσουν λίγο ακόμη?
Το μόνο καλό σημείο αυτής της παράστασης ήταν (σ)το τελος της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εμένα μου άρεσε πολύ, μου "μίλησε" όλο αυτό. Και οι αργοί ρυθμοί, και οι ιδιαίτεροι τρόποι ομιλίας επέτρεψαν στο μυαλό μου να επεξεργαστεί αυτό που βλέπει, αυτό βρίσκω οτι ήταν το καλό τους. Απο τις παραστάσεις που οχι μόνο δεν έχω ξεχάσει οπτικά αλλά και σε σχέση με το γλυκό-πικρο συναίσθημα που μου άφησε.
Φυσικά, πάντα υπάρχουν θεατές ανάμεσα στο κοινό που παίρνουν κάτι, ανάλογα με την ψυχική τους διάθεση και χαίρομαι γι' αυτό. Εγώ καταθέτω πάντα υποκειμενικές γνώμες, το μόνο που μπορεί να κάνει ο κριτικός λόγος, βασισμένες συνδυαστικά σε εμπειρική και θεωρητική αποτίμηση.
Δημοσίευση σχολίου