Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος 2 | Video Report

του Γιάννη Καλαβριανού

Ο Jesus Christ Superstar δεν πιάνει μία μπροστά στο Θείο Βρέφος που το λένε Αντώνη --γιατί ο Γιάννης Καλαβριανός με την ομάδα του είναι ακόμη μεγαλύτεροι σουπερστάρ. Η μουσική της Άννας Λάκη και τα γέλια των θεατών που τραντάζουν το Club 22 τα Παρασκευοσαββατοκύριακα δεν δειγματίζονται και τόσο εύκολα, αλλά προσπάθησα όπως και να 'χει. Άντε και Καλή Ανάσταση.

---

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Αννα Λάκη
Στίχοι τραγουδιών: Γιάννης Καλαβριανός
Φωτισμοί: Κανέλλος Φωτογιαννόπουλος
Χορογραφία: Χρήστος Θεοδωρίδης
Παίζουν: Αννα Ελεφάντη, Χρήστος Θεοδωρίδης, Γιάννης Καλαβριανός, Μαρία Κοσκινά, Αναστασία Μποζοπούλου

από την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris

Club 22
Aκαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής 3, 210-9222244

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Όπως οι περισσότερες μέρες της Άνοιξης τείνουν να αφιερώνονται σε κάτι, από την ποίηση, την francophonie μέχρι το παιδικό βιβλίο, έτσι και η σημερινή Τρίτη έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (World Theatre Day) ήδη από το 1962. Κάθε χρονιά στις 27 Μαρτίου η παγκόσμια θεατρική κοινότητα γιορτάζει αυτή τη μέρα, οργανωμένα και με σχέδιο —δεν γινόταν, άλλωστε, μια τόσο σημαντική ημέρα να αφηνόταν στην τύχη της. Ορισμένες συνήθειες ενδυναμώνουν το τελετουργικό αυτής της μέρας και αυξάνουν τη σημασία της, όπως το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Εν ολίγοις, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου επιλέγει κάθε χρόνο μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει ένα κατιτίς που διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα ΜΜΕ παντού. Θεατράνθρωποι όπως ο Ζαν Κοκτώ, ο Άρθουρ Μίλλερ, ο Λώρενς Ολίβιε, ο Ζαν Λουί Μπαρώ, ο Πήτερ Μπρουκ, ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο Μάρτιν Έσλιν, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Αριάν Μνουσκίν, αλλά και λιγότερο θεατράνθρωποι όπως ο ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Πάμπλο Νερούδα (με θητεία σε σινεμά και ποίηση αντίστοιχα) έχουν κατά καιρούς συντάξει αυτό το τόσο ιδιαίτερο μήνυμα.

Φέτος για ανεξήγητους λόγους, το μήνυμα έγραψε μια περισσότερο γαλαζοαίματη, παρά οτιδήποτε άλλο, προσωπικότητα, η Αυτού Μεγαλειότητα Dr Sultan Bin Mohammad Al-Qasimi, μέλος του Ανώτερου Συμβουλίου των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων και κυβερνήτης της Sharjah. Ένας βαθύπλουτος και ως εκ τούτου μορφωμένος (και τιμημένος για την προσπάθειά του σχετικά με τις τέχνες, τα γράμματα, την εκπαίδευση από άπειρους οργανισμούς ανά τη γη) κρίθηκε αρμόδιος για να μιλήσει φέτος για την αρχαιότερη των τεχνών. Λέει μεταξύ άλλων: « Άνθρωποι του θεάτρου, ακούστε. Είναι λες και έχουμε χτυπηθεί από την καταιγίδα. Λες και μας έχει τυλίξει η σκόνη της αμφιβολίας και της υποψίας που μας πλησιάζει.[...] Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η βαθιά ριζωμένη πίστη μας στο διάλογο, η οποία έχει καταδειχτεί τόσο μοναδικά από μορφές τέχνης σαν κι αυτή του θεάτρου, θα είχαμε παρασυρθεί από την καταιγίδα που δεν αφήνει καμιά πέτρα στη θέση της για να μας χωρίσει.» Για να καταλήξει: « Εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο από θνητοί, όμως το θέατρο είναι τόσο αιώνιο όσο η ίδια η ζωή.»

Έτσι, αν πάτε σήμερα θέατρο, θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε ολόκληρο το εμπνευσμένο κατεβατό του σουλτάνου. Αν πάλι περάσετε από τον Ιανό κατά τις 9 το βράδυ θα ακούσετε την Εύα Σαουλίδου (που προσφάτως τιμήθηκε με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη) να απαγγέλλει με τη χαριτωμένη φωνή της το μήνυμα και την (αγαπημένη μου καθηγήτρια) Χαρά Μπακονικόλα να συζητάει με τον ηθοποιό Δημήτρη Πιατά για το θέατρο ως κοινωνικό φαινόμενο. Καθώς και την ομάδα epta να επιδίδεται σε θεατρικό δρώμενο για τα μάτια σας μόνο.

Δέκα Εντολές: Περίοδος Δ’

Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού.

Ένα φιλόδοξο πείραμα λαμβάνει χώρα φέτος στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Δέκα σκηνοθέτες από διαφορετικές γενιές καλούνται να στήσουν μια παράσταση με θέμα συγκεκριμένο: μια εκ των Δέκα Εντολών ο καθένας. Όπως και με έμψυχο υλικό συγκεκριμένο: δέκα ηθοποιοί που επιλέχθηκαν από κοινού από τους σκηνοθέτες είναι η ομάδα μέσω της οποίας οπτικοποιείται κάθε εντολή (στην πορεία ξεπέρασαν τους δέκα, βέβαια). Τα κείμενα πλάθονται στις πρόβες, μέσα από έρευνα σχετική με το τι αντιπροσωπεύει κάθε εντολή και τις μορφές μπορεί να λάβει η παρακοή σ’ αυτήν. Σε ορισμένες περιπτώσεις όχι μόνο ο σκηνοθέτης, αλλά και οι υπόλοιποι συντελεστές συντελούν στην τελική τους μορφή. Ο τελευταίος όρος είναι τούτος: οι παραστάσεις προετοιμάζονται μέσα στο αυστηρά καθορισμένο χρονικό διάστημα των έξι εβδομάδων. Είναι θεμιτοί και ευπρόσδεκτοι οι περιορισμοί στην τέχνη, γιατί πολύ συχνά λειτουργούν θετικά στο να παρακινήσουν τη δημιουργικότητα να βρει εναλλακτικές διεξόδους. Αυτό όμως το πείραμα, συζητιέται αν πέτυχε ή όχι.

Αυτή την περίοδο βλέπουμε δύο εντολές, σχετικά άνισες μεταξύ τους. Εξηγούμαι: η παράβαση της μίας αποτελεί και σύμφωνα με τον ανθρώπινο νόμο ποινικό αδίκημα και τιμωρείται, ενώ η προσπάθεια επιβολής της δεύτερης, φέρνει πάλι τα ίδια αποτελέσματα. Γιατί ο ανθρώπινος νόμος ουδεμία σχέση έχει με τον θεϊκό, και ο φόνος μεν είναι αξιόποινος, το ίδιο όμως και η παρεμπόδιση της αρχής της ανεξιθρησκείας.

Η πρώτη εντολή της Δ' περιόδου — όπου ο Θεός πομπώδικα καυχάται ότι αυτός είναι ο Κύριος και Θεός μας, που μας ελευθέρωσε από τη δουλεία, και δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός απ’ αυτόν— υποτονικά και με ιδιαίτερα στεγνό και αφηγηματικό τρόπο παρουσιάζεται από τον Αρδίττη με πρωθιέρεια(sic) της τελετής τη Ναταλία Στυλιανού. Που είναι περίκαλλη και με περισσό κέφι διηγείται τις ιστορίες της, σίγουρα όμως το Άλεφ που είναι το πρώτο γράμμα-ήχος του εβραϊκού αλφαβήτου δεν ήταν ποτέ το ιδιαίτερο μέλημά μας, και κυρίως νωθρότητα προκαλεί η άσκοπη πληροφόρηση σχετικά με το status του. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν τόσες θρησκείες που θα μπορούσαν να ενσωματωθούν σε αυτό τον προβληματισμό, πέραν του μωαμεθανισμού, και οι φωνητικές ασκήσεις επί σκηνής φάνηκαν κάπως άστοχες: υπάρχει άραγε χρησιμότητα να ακούμε, ας πούμε, τους μαθητές ενός Ωδείου ενώ κάνουν πρόβα; Δε θα προτιμούσαμε να είμαστε παρόντες στο αποτέλεσμα των ασκήσεών τους; Ίσως πάλι η εντολή αυτή να μην προσφέρεται για πολλά-πολλά.
(Η επόμενη εντολή ακολουθεί σε διαφορετικό post)

---

Σκηνοθεσία: Βίκτωρ Αρδίττης
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Επιμέλεια κίνησης: Αμαλία Μπένετ
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Παίζoυν: Λευτέρης Ζαμπετάκης, Ηλίας Κουνέλας, Πάρις Λύκος, Μαρία Παρασύρη, Ναταλία Στυλιανού

Εθνικό Θέατρο-Πειραματική, Από Μηχανής Θέατρο, Μικρή Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210-5231131

Δέκα Εντολές: περίοδος Δ’

Ου φονεύσεις

Εδώ υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια δημιουργίας εκ των πραγμάτων, γιατί η εντολή περικλείεται και στο φυσικό, άγραφο νόμο όλων των ανθρώπων, ήδη πριν την επιβεβαιώσει ο Θεός των χριστιανών δια στόματος Μωυσή. Ο φόνος μπορεί να λάβει τόσες μορφές, όσα ήταν και τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Η Μαλένη αποφάσισε να ασχοληθεί με την μητροκτονία, την παιδοκτονία, την αυτοκτονία και μια ακόμη, ιδιαίτερα επίκαιρη περίπτωση: το αποτέλειωμα ενός κλινικά νεκρού ατόμου μέσα σε νοσοκομειακό ίδρυμα με σκοπό την εμπορία των ζωτικών του οργάνων. Το τελευταίο ήταν εύστοχο, προσωπικά όμως περισσότερο θα με ενδιέφερε να εξερευνήσει κανείς την καθ’ όλα νόμιμη θανατική ποινή (εκεί είναι το ζουμί, όπου ο θεϊκός και ο ανθρώπινος νόμος συγκρούονται κατάφωρα).

Το μέρος αυτό έβγαζε έγκυρο συναίσθημα, αφού μας ταξίδευε στα παραμύθια, πριν βουτήξει βέβαια στα κλισέ της ανέχειας —ήμουν μικρή, θύμα αιμομιξίας, έμεινα έγκυος και δεν το θελα το μούλικο, βγήκα στο κλαρί για να το αναθρέψω και ούτω καθεξής. Οι καλές ερμηνείες και κάποια σκηνικά ευρήματα βοήθησαν ευχάριστα προς το χτίσιμο στιγμιαίας θεατρικής ψευδαίσθησης.

---

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Λέα Μαλένη
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Γιώργος Ροδοσθένους
Βίντεο: Νικολέτα Καλαθά
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Παναγιώτης Λάρκου, Σοφιάννα Θεοφάνους, Σωτήρης Τσακομίδης, Λαμπρινή Αγγελίδου, Ηλίας Κουνέλας, Λένα Παπαλήγουρα

Εθνικό Θέατρο-Πειραματική, Από Μηχανής Θέατρο, Μικρή Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210-5231131

Πολύ Κακό και Τίποτα

Βασισμένο σε κείμενα του Σαίξπηρ ( Άμλετ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Μάκβεθ, Ριχάρδος ΙΙΙ, Οθέλλος)

Είναι αλήθεια ότι ο μεταμοντερνισμός έχει συχνά μόνο επιφάνεια και καθόλου βάθος, είναι κολάζ, pastiche και βρίθει αναφορικότητας, την οποία δεν προσπαθεί να καλύψει, αλλά να αναδείξει. Η παράσταση του Ρήγου έχει όντως λαμπερή επιφάνεια —ας όψεται ο εξαιρετικός φωτισμός και τα σκηνικά αντικείμενα και κοστούμια— δεν της λείπει όμως και ο λόγος ύπαρξης. Η ειρωνεία και ο σαρκασμός, η παρωδία και ο κατακερματισμός της αφήγησης, καθώς και η επικέντρωση στη ζοφερή ατμόσφαιρα της αποξένωσης και απογοήτευσης είναι παρόντα, ως αυθόρμητα χαρακτηριστικά του μεταμοντερνισμού. Διάφορες γειτονικές μορφές τέχνης όπως η performance, ο χορός, το τραγούδι και το θέατρο λιώνουν για να δημιουργήσουν μια μάζα που είναι λίγο απ’ όλα, σίγουρα πάντως καθ’ όλα παλλόμενη και πλήρη συναισθήματος.

Ο Ρήγος πήρε μερικές από τις πιο γνωστές σκηνές των σαιξπηρικών κειμένων και τις μετάλλαξε σε προσωπικό προβληματισμό για την οργή και τη μοναξιά που απορρέουν από κάθε προσπάθεια να σπάσουμε τον αδιόρατο τοίχο που μας χωρίζει από τον άλλο. Γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι• οι μονόλογοι, η εκτόξευση λόγων στο κενό, η μοναχική πάλη των ηθοποιών πάνω στη σκηνή δεν άφηνε στιγμή να το ξεχάσουμε.

Αίματα, κομμένα κεφάλια και μέλη, πλαστικό και μαύρες ομπρέλες, λούτρινα κουκλάκια που υφίστανται βασανιστήρια ανάλογα των χαριτωμένων happy tree friends. Βίαιη ροκ ατμόσφαιρα, κάτι σαν παρατεταμένη εφηβεία και όνειρα που δεν βγήκαν αληθινά είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που φέρνει στην επιφάνεια η παράσταση σε όσους δεν μείνουν ασυγκίνητοι στο παζλ που συνθέτουν ετερόκλητοι ήχοι και εικόνες (και σε όσους έχουν παρόμοιες εμπειρίες).

Ένσταση όμως προβάλλω σχετικά με την χρήση της αγγλικής γλώσσας, όταν δεν υπάρχει η σωστή προφορά(όλοι ξέρουμε πόσο ακαλαίσθητο μπορεί να ‘ναι κάτι τέτοιο ηχητικά). Συγκινητικά εύθραυστη η Αλεξία Καλτσίκη ως Οφηλία, στον αντίποδα του (αντρικού) ρόλου που ερμήνευσε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Η Δήμητρα Ματσούκα —ένας από τους λόγους που η παράσταση συζητήθηκε κάπως παραπάνω— έχει ασταθή ισορροπία με την υπόλοιπη ομάδα. Από τη μια είναι προς τιμήν της που άφησε το όποιο σταριλίκι για μια ομαδική δουλειά, από την άλλη κάθε εμφάνισή της στη σκηνή δημιουργεί κυκεώνα δράσεων και αντιδράσεων, συγκρίσεων και συνειρμών, κάτι που εμποδίζει την επιθυμητή ομοιογένεια. Επιπλέον η ερμηνεία της ως Λαίδη Μάκβεθ είχε κάτι το γλυκερά ωραιοπαθές, μια μανιέρα που χρόνια περιμένω να αποβάλλει.

Η αποκάλυψη της παράστασης δεν είναι αυτή όμως, αλλά η Νάνσυ Σταματοπούλου. Τα πιο καλλίγραμμα πόδια της Αθήνας φοράνε κόκκινα λουστρίνια και μας πήραν τα μυαλά—όσο άσχετο είναι το γεγονός με τη θεατρική πράξη, τόσο σχετικό είναι με τα αισθήματα που η τέχνη πρέπει να πυροδοτεί. Το όποιο κάλλος ή ασχήμια των μελών του θιάσου ακυρώνεται στο τέλος, όπως ορίζει το ανέλπιδο μεταμοντέρνο: σύσσωμος ο θίασος χορεύει μέσα σε έναν ανοιχτό τάφο, αποχαιρετώντας μας.

---

Δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία- κίνηση- μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ρήγος
Σκηνικά – κοστούμια: Διονύσης Φωτόπουλος
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Νάνσυ Σταματοπούλου, Αλεξία Καλτσίκη, Δήμητρα Ματσούκα, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μίνως Θεοχάρης, Έμιλυ Κολιανδρή, Παναγιώτης Κοντονής, Χάνα Μάυ, Στράτος Μενούτης, Ελευθερία Μπενοβία, Γενάδιος Πάτσης, Νικόλας Στραβοπόδης, Αλμπέρτο Φάϊς, Ιωάννης Χαρτοδιπλωμένος

Εθνικό Θέατρο-Νέα Σκηνή- Θέατρο Χώρα
Αμοργού 20, Κυψέλη, 210-8673945

Νοσφεράτου Διδόντικους | Video Report

της ομάδας Ex Animo



Ο Κόμης Δράκουλας κλαίει τη μοναχική μοίρα του, ο Δόκτωρ Βαν Χέλσινγκ φοβάται τη σκιά του, η Ελίζαμπεθ, που τη διεκδικούν δύο παράτολμοι εραστές, ο Κόμης και ο Άγγλος συμβολαιογράφος, δε βλέπει την τύφλα της, ο Ίγκορ, πιστός υπηρέτης του Κόμη Βλαντ, ερωτεύεται μια θεατρίνα. Σε λιτό, extra-dark σκηνικό, η ασπρόμαυρη τρελή παρωδία της ομάδας Ex Animo παρέα με τις διασκεδαστικές μουσικές του Στάθη Δρογώση καταφέρνει να μείνει αξέχαστη. Ευκαιρία για μια βόλτα στον πύργο του Κόμη Δράκουλα, στο Θέατρο της Άνοιξης.

---

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης
Μουσική/Τραγούδια: Στάθης Δρογώσης
Κοστούμια: Ισαβέλλα Μαυρή, Ζήσης Ρούμπος
Σχεδιασμός σκηνικού: Ζήσης Ρούμπος
Φωτισμοί: Γιάννης Μαργαρίτης
Παίζουν: Δημήτρης Ζωγραφάκης, Ροζαμάλια Κύρου, Κωνσταντίνα Λαδοπούλου, Παύλος Εμμανουηλίδης, Ζήσης Ρούμπος, Φωτεινή Τιμοθέου

Από την ομάδα EX ANIMO

Θέατρο της Άνοιξης
Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, 210-5238870

Η Τελευταία Μάσκα: Fallimento

Του Κώστα Λογαρά

Η πόρνη Πατρινέλλα, γνήσια απόγονος της Μήδειας, η γυναίκα που πληγώνεται και οφείλει στους θεούς της να υπερασπισθεί τα δίκαια τους. Και θα τα υπερασπισθεί με μια πρωτόγονη βαρβαρότητα, η Βία ξεχειλίζει. Ο Άνθρωπος πρέπει να πληρώσει το Πάθος του όταν εκείνο πραγματώνεται με την μορφή της Αμαρτίας. Ο εραστής διέπραξε Ύβρη απέναντι στους θεούς και οφείλει να πληρώσει. Θα θάψει με τα ίδια του τα χέρια το νόμιμο παιδί του, ξεπληρώνοντας με το αθώο αίμα, χυμένο θυσία στον βωμό της Άρτεμης, τον πόνο που προκάλεσε. Η πόρνη – φονιάς με την σειρά της προσέβαλε την Τάξη, θα βασανιστεί, θα διαπομπευτεί δημόσια και θα θανατωθεί. Μόνον έτσι θα εξαγνιστεί από την άνομη θυσία. Ο χορός, ο Δήμος πώς θα ξεπληρώσει τον καινούργιο φόνο; Ο Καρνάβαλος θα καεί στην πυρά, η μνήμη όμως δεν θα εξαφανιστεί μέσα στην στάχτη. Η μια γενιά θα διαδέχεται την άλλη και σε κάθε γύρισμα του ετήσιου κύκλου θα τελούνται εδικές θυσίες στους θεούς του Κάτω Κόσμου για να εξαγνιστούν οι πολίτες και να καρπίσει η γη.

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος έστησε μια έξοχη παράσταση. Πάνω στην σκηνή επτά ηθοποιοί, ο Δήμος, με κοστούμια και τσίγκινους κουβάδες στα χέρια, βγαίνουν εναλλάξ από τον Χορό, προκειμένου να υποδυθούν τον Τραγικό Ήρωα, την πόρνη Πατρινέλλα. Και οι επτά Άνδρες, χρησιμοποιώντας τεχνικές του σωματικού θεάτρου με έντονο τον χαρακτήρα του τελετουργικού στοιχείου, πλησιάζουν ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο την Γυναίκα – Σύμβολο. Και παρ' όλο που υποδύονται μια γυναίκα με το σώμα τους γυμνό από την μέση και πάνω, ούτε μια στιγμή δεν περνά από το μυαλό του θεατή ότι αυτός εκεί πάνω στην σκηνή ανήκει στο άλλο φύλο. Η κορύφωση του Πάθους και μετά η Κάθαρση. Εξαγνισμένοι, ανηφορίζουμε την Πειραιώς Τετάρτη βράδυ.

---

Σκηνοθεσία – Δομική επεξεργασία κειμένου – Μουσική επιμέλεια: Θεόδωρος Τερζόπουλος
Φωτισμοί: Θεόδωρος Τερζόπουλος – Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Παίζουν: Τάσος Δήμας, Γιώργος Συμεωνίδης, Μελέτης Ηλίας, Σάββας Στρούμπος, Νικηφόρος Βλάσσης, Αντώνης Μυριαγκός, Δημήτρης Καρτόκης

Θέατρο Άττις
Λεωνίδου 7, 210-5226.260

Του Δρόμου

Των Κυριάκου Κατζουράκη, Κάτιας Γέρου, Παναγιώτη Παναγόπουλου και Καλλιόπης Τακάκη

Δύο performers, με όλη την σημασία της λέξης στήνουν ένα επίκαιρο καμπαρέ με αναφορές στην νεοελληνική και όχι μόνο καθημερινότητα. Επί μιάμιση ώρα τραγουδούν, χορεύουν, αλλάζουν δεκάδες διαφορετικά πρόσωπα, μεταμορφώνονται από μαμάδες σε γιάπηδες κι από μικρά παιδιά σε ναρκομανής κι άστεγους. Κι όλα αυτά με καταπληκτική επιτυχία, χωρίς ούτε ένα καταλάγιασμα του γρήγορου ρυθμού και χωρίς να κάνει η παράσταση ούτε μια κοιλιά. Έτσι εξηγείται μάλλον και το γεγονός ότι Τετάρη βράδυ δεν ήταν απλώς sold – out, αλλά το 1/3 των θεατών καθόταν στο πάτωμα μέσα στην σκηνή!

Τα σκετσάκια, εμπνευσμένα από τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας μας είναι πανέξυπνα. Τίποτε δεν αφήνει ασχολίαστο η συγγραφική ομάδα, από τις υπερωρίες των εργαζομένων που δεν κάνουν στιγμή χωρίς τους φορητούς υπολογιστές τους, την μανία του Έλληνα με το τσιγάρο που αν μπορούσε δεν θα το αποχωριζόταν ούτε και στο γυμναστήριο, την καινούργια μόδα του politically correct που την ενστερνιζόμαστε μεν αλλά προς το παρόν στην θεωρία, γιατί στην πράξη κολλάμε ακόμη, τα καθημερινά συλαλλητήρια στους δρόμους της Αθήνας, τις ουρές του Ι.Κ.Α., τα παιδιά που χάνονται στον κόσμο των ναρκωτικών, την μανία μας με το κινητό μα πάνω από όλα την μοναξιά μας.

Έξοχοι και οι δύο ηθοποιοί - performers της παράστασης, η Κάτια Γέρου και ο Παναγιώτης Παναγόπουλος. Το δυνατό σημείο της πρώτης είναι αναμφίβολα η ικανότητα της να μεταμορφώνεται σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και να πηδάει σε διαφορετικούς ρόλους από το κοριτσάκι μέχρι την γριά και από την business woman ή την γοητευτική τραγουδίστρια μέχρι την ναρκομανή, με την ίδια πάντα επιτυχία. Η καλύτερη της όμως στιγμή είναι όταν βγαίνοντας από το παιχνίδι των ρόλων απευθύνεται το κοινό με έναν ‘λόγο’ για την ζωή, που ‘είναι ένα δώρο’ και που τόσο άσκοπα σπαταλάμε. Τότε κάποιοι είναι έτοιμη να δακρύσουν, μα ακριβώς εκείνη την στιγμή η ηθοποιός, γιατί δεν ξεχνά την αποστολή της πάνω στην σκηνή, ξαναρχίζει το παιχνίδι του θεάτρου και το κοινό ξεσπά και πάλι σε γέλια από την χαρά. Από την άλλη μεριά ο Παναγιώτης Παναγόπουλος, πέραν του ότι ήταν εξίσου καταπληκτικός στις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις του, δεν μπορώ να μην αναφέρω τα σκετσάκια που υποδύεται την ελληνίδα μητέρα - νοικοκυρά και τον performer/showman, ξεχωρίζει για τη έξοχη φωνή του και την αδιάλειπτη ζωντάνια του πάνω στην σκηνή.

Τέλος η μουσική του Νίκου Πλάτανου και οι στίχοι του Νίκου Κοροπούλη δένουν έξοχα, θυμίζοντας μου την μουσική που έγραφε ο Κουρτ Βάιλ για τα τραγούδια των έργων του Μπέρτολντ Μπρεχτ. Μακάρι οι ‘μπαλάντες’ της παράστασης να κυκλοφορούσαν κάποια στιγμή και σε cd.

Μετά το δυνατό χειροκρότημα (τρεις ή τέσσερις φορές βγήκαν οι ηθοποιοί και οι μουσικοί στην σκηνή), εντύπωση κάνει το πόσο χαμηλών τόνων είναι και οι Γέρου και Παναγόπουλος --είχαν κοκκινίσει ολόκληροι από την επιμονή του κοινού--σου μένει στο στόμα μια γλυκόπικρη γεύση, ανάμνηση του πολύτιμου δώρου που σου χάρισαν ένα βράδυ κάποιοι καινούργιοι φίλοι που μπορεί και να μην τους γνώριζες πριν από λίγη ώρα, μα, που μέσα σε μιάμιση ώρα έχετε προλάβει και τα έχετε πει όλα.

---

Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατζουράκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Πολίτης
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Στίχοι: Γιώργος Κοροπούλης
Χορογραφία: Μαριέλα Νέστορα, Ανδρέας Τρύφωνας
Παίζουν: Κάτια Γέρου, Παναγιώτης Παναγόπουλος
Παίζουν οι μουσικοί: Νίκος Πλάτανος (πιάνο), Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρα)

Booze Cooperativa
Κολοκοτρώνη 57, 210-3240994

Plastic People

Από την Ομάδα epta

Αν ανάγουμε τις ιδιότητες του πλαστικού σε ανθρώπινες τι θα ήταν ένας άνθρωπος με μικρό ειδικό βάρος, χημικά σταθερός, εύπλαστος και ανθεκτικός; Θα ήταν ένας plastic people. Ένας plastic people αψεγάδιαστος και άφθαρτος, ατάραχος και αστραφτερός και καθωσπρέπει προβλέψιμος. Ευτυχία με εγγύηση. Μήπως όμως υπάρχει πάντα ημερομηνία λήξης στο κάτω μέρος της συσκευασίας;

Γιάννης και Μαρία, τρως όπως τρώνε όλοι, πας εκεί που πάνε όλοι, διασκεδάζεις εκεί που διασκεδάζουν όλοι, ερωτεύεσαι όπως ερωτεύονται όλοι, κάνεις φίλους όπως κάνουν όλοι, ονειρεύεσαι ό,τι ονειρεύονται όλοι, δεν κλαις όπως δεν κλαίνε όλοι, ζεις όπως ζούνε όλοι και κάνεις την επανάσταση πεθαίνοντας μόνος (εκτός κι αν είσαι άτυχος και φεύγεις σε κανένα μακελειό).

Κάπως έτσι περιγράφει η ομάδα epta στο πρόγραμμα της παράστασης τη συλλογική της βουτιά στη μέθοδο του Devised Theatre και το ποίημα της σύγχρονης πλαστικής καθημερινότητας μας που δημιούργησε. Ο όρος Devised Theatre περιγράφει μια διαδεδομένη μέθοδο δημιουργίας μιας παράστασης/performance, που βασίζεται σε μια ιδέα, ένα αντικείμενο, ένα κείμενο, μια φωτογραφία ακόμη κι ένα θεατρικό έργο, πάνω στο οποίο η ομάδα δουλεύει μέσα από τις πρόβες με αυτοσχεδιασμούς και άλλες ασκήσεις.

Απομονωμένοι, ο καθένας κλεισμένος στον δικό του μικρόκοσμο, μέσα στην καθημερινή μας τρέλα του άγχους και της πίεσης, παλεύουμε για να επιβιώσουμε χωρίς να σπάσουμε. Ερωτευόμαστε στο chat χωρίς ποτέ να δούμε τον άλλον στα μάτια κι όμως περιμένουμε τον playmobil ιππότη να έρθει στα όνειρα μας. Ίσως και ο μόνος τρόπος για να κρατηθούμε ζωντανοί, μέσα μας, είναι να ξαναγυρίσουμε στον κόσμο των παραμυθιών, τότε που καθόμασταν στα γόνατα της γιαγιάς μας για να μας διαβάσει μια ιστορία.
Οι ηθοποιοί της ομάδας έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό σε μια παράσταση που πέρα από τις υποκριτικές ικανότητες, όπως σωστή χρήση του λόγου και δουλεμένη κίνηση απαιτούσε την κατάθεση της ψυχής τους κι ολόκληρου του εσωτερικού τους κόσμου, των φόβων, των βιωμάτων, των αναμνήσεων τους, πράξη επώδυνη μα και λυτρωτική.

Τελικά, το Plastic People είναι μια παράσταση κι ένα μήνυμα, που ο κάθε θεατής μπορεί να το διαβάσει ανάλογα με τις προσωπικές του εμπειρίες και με το πόσο ανοιχτός είναι να ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο εκείνο που βλέπει, αφήνοντας ελεύθερη την φαντασία του να ταξιδέψει, πυροδοτούμενη απλώς από αυτό που βλέπει.

---

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Άγγελος Γουναράς
Επιμέλεια Κίνησης: Ίριδα Κυριακοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζένη Διαμαντοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Κία Μπούσκα
Παίζουν: Αναστασία Αρβανίτη, Μιχάλης Γεωργίου, Άλκης Ζούπας, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Βίκυ Μαστρογιάννη, Βαγγέλης Παπαδάκης

Αντιθέατρο Μαρίας Ξενουδάκη – Studio Πρώτες Ύλες
Μοσχονησίων 36, Πλ. Αμερικής, 210-8661168

Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος 2

του Γιάννη Καλαβριανού

Έντονο ενδιαφέρον παρατηρείται τα τελευταία χρόνια προς μια πλευρά του νεοέλληνα σχετικά παραμελημένη. Η έντονη περσόνα του Χριστόδουλου και κατά πάσα πιθανότητα και οι διαβουλεύσεις και σκάνδαλα στους κόλπους της Εκκλησίας ταρακούνησαν την κουρασμένη θρησκευτικότητα των ομοεθνών μας. Παρωδίες των ιστορικών δεδομένων της χριστιανικής θρησκείας πήραν τη μορφή θεατρικών έργων: δυο γνωστά είναι το Θείο Βρέφος και το Εκεί, εκεί στην Κόλαση, που έκαναν πρεμιέρα πέρυσι, και η επιτυχημένη πορεία τους συνεχίζεται και φέτος. Είναι βέβαια και ο προβληματισμός για τον Δεκάλογο, με συνειρμικές και σκοτεινές mise en scene στην Πειραματική των καταπιεστικών εντολών του Υψίστου. (Τίποτα δεν έχουμε δει ακόμη για την τρέχουσα καθημερινότητα της Ελληνικής Εκκλησίας, να μια καλή ιδέα προς εκμετάλλευση).

Το εν λόγω Θείο Βρέφος, έφερε πέρυσι τους πιστούς στα πρόθυρα εμπρησμού, όμως τελικά το Θέατρο του Νέου Κόσμου γλίτωσε, ευτυχώς, από το ιερό μένος τους. Δε γλίτωσε πάντως τη μήνυση με κατηγορία ότι προσβάλλει τα θεία, και φέτος επανέρχεται δριμύτερο (και σε βελτιωμένη έκδοση) για να διασκεδάσει όσους δεν πρόλαβε. Και μάλιστα σε ένα dance χώρο, το Club 22, που με τη διαρρύθμισή του —σκάλες, κάγκελα, πολλά επίπεδα— εξυπηρετεί τα τρεχαλητά και τα χορευτικά της ομάδας.

Βασικός ήρωας της καλαίσθητης παρωδίας είναι ο Αντώνης, που θέλει να γίνει Θείο Βρέφος στη θέση του Θείου Βρέφους. Ο Αντώνης γεννήθηκε στην διπλανή φάτνη με το Χριστούλη και φιλοδοξεί και αυτός να λάβει εύσημα σωτήρα. Προσπαθεί να εφεύρει τα...Αντωνούγεννα και να αποκτήσει κι αυτός πολλούς μαθητές, όμως οι ψαράδες έχουν ταρίφα για τέτοιες εξυπηρετήσεις και δεν παίρνουν από λόγια. Οι γονείς του μοχθούν να τον συμμαζέψουν, αλλά μετά από οικονομικές δυσκολίες η μητέρα του αποφασίζει να πουλήσει τα θαυματουργά σοσόνια και μερικά θαυματουργά CD του γιου της. Ο Φύλακας Άγγελος του Αντώνη, ένα θηλυκό που ενδυματολογικά ομοιάζει περισσότερο με τον Εξολοθρευτή Άγγελο —ξανθή μακριά κώμη και κατάμαυρα ρούχα με ένα tick kinky αισθητικής— προσπαθεί εξίσου σκληρά να τον βγάλει από τον κακό το δρόμο, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να τον ερωτευτεί παράφορα. Μοναδικό κωμικό ταλέντο η ηθοποιός που ερμηνεύει το Φύλακα Άγγελο και πολλούς άλλους ρόλους(δυστυχώς, δεν κατάφερα να εντοπίσω το όνομά της).

Τα κοστούμια και δη οι περούκες (άσπρες, φούξια, πορτοκαλί, πράσινες) είναι από τα πιο διασκεδαστικά εξωτερικά στοιχεία της παράστασης—ύστερα βέβαια από τους ηθοποιούς. Μόνο εδώ κατάλαβα ότι η περούκα δίνει άλλη χάρη στην παρωδία, τόσο που πρέπει να καθιερωθεί ως απαραίτητο συστατικό της. Οι ηθοποιοί χαίρονται πολύ που μας έχουν συνένοχους στα ανίερα σχέδιά τους, και το δείχνουν. Οι συντελεστές ανήκουν στην Εταιρεία Θεάτρου Sforaris με θητεία στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου και έχουν πολλή όρεξη, βρήκαν μέχρι και σκιτσογράφο( τον Γρηγόρη Ψαλτάκη) να αποτυπώσει κάθε χαρακτήρα με χρωματιστά μελάνια στο χαρτί. Κυκλοφορεί το πρόγραμμα της παράστασης, καθώς και κονκάρδες με τους γουστόζικους χαρακτήρες: αγγελάκια, η Σαλώμη, οι γονείς του θείου Βρέφους, η Ναζωρέτα που παίζει ρόλο Ιούδα και άλλοι πολλοί.

---

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Αννα Λάκη
Στίχοι τραγουδιών: Γιάννης Καλαβριανός
Φωτισμοί: Κανέλλος Φωτογιαννόπουλος
Χορογραφία: Χρήστος Θεοδωρίδης
Παίζουν: Αννα Ελεφάντη, Χρήστος Θεοδωρίδης, Γιάννης Καλαβριανός, Μαρία Κοσκινά, Αναστασία Μποζοπούλου

Club 22
Aκαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής 3, 210-9222244

H τέχνη του κυρίου Χάαρμαν

των Ρόμουαλντ Κάρμακαρ - Μίχαελ Φαρίν

Την περίοδο των ανακρίσεων του άγριου φονιά Φρίτς Χάαρμαν από τον καθηγητή της ψυχιατρικής Έρνεστ Σούλτσε πραγματεύεται το διασκευασμένο για το θέατρο σενάριο των Ρόμουαλντ Κάρμακαρ και Μιχαήλ Φαρίν. Ο έμπορος Φρίτς Χάαρμαν υπήρξε μια προσωπικότητα που τάραξε την μικρή κοινωνία του Ανόβερο και εν γένει την γερμανική κοινή γνώμη όταν στα 1924 ομολόγησε ότι σκότωσε 24 νεαρά αγόρια - εραστές του και κομμάτιασε τα πτώματα τους. Κατηγορήθηκε μάλιστα και για κανιβαλισμό. Ο πρώτος και ίσως πιο περίφημος λοιπόν serial killer του 20ου αιώνα απολογείται επί σκηνής για το ειδεχθές έγκλημά του και το δράμα του παρουσιάζεται αποσπασματικά υπό το πρίσμα των συνεδριών που διήρκεσαν έξι βδομάδες και προηγήθηκαν της καταδικαστικής απόφασης που τον έστειλε στο ικρίωμα τον Απρίλιο του 1925.

Η προσωπικότητα του Φρίτς Χάαρμαν στάθηκε έκτοτε πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, όπως το ζωγράφο Γκέοργκ Γκρος, τον συγγραφέα Άλφρεντ Ντέμπλιν στο μυθιστόρημά του «Μπερλίν Αλεξάντερπλατς» που το έκανε ευρύτερα γνωστό ο Φασμπίντερ με την μεταφορά του στην τηλεόραση, τον σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ για την ταινία του «Μ - Ο δράκος του Ντίσελντορφ». Ο Κάρμακαρ γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Ο μακελάρης» («Der Totmacher») το 1995 εμπνευσμένος από την υπόθεση Χάαρμαν και διασκέυασε το σενάριο σε έργο θεατρικό με την συνδρομή του Μίχαελ Φαρίν ο οποίος έχει ασχοληθεί κυρίως με τα ιστορικά στοιχεία του θέματος.

Η παράσταση που έστησε η Μπέττυ Αρβανίτη στην πρώτη της σκηνοθεσία ακολουθεί την ντοκυμαντερίστικη γραφή του διασκευασμένου σεναρίου με συνέπεια. Μοιραία ξεχωρίζει ο πολύ καλός έτσι κι αλλιώς Χρήστος Στέργιογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Χάαρμαν καταθέτοντας μια ερμηνεία ελεγχόμενης βιρτουοζιτέ θίγοντας και το παιδαριώδες και το διαστροφικό της πληγωμένης και αδίστακτης προσωπικότητας του δολοφόνου με άξιο συμπαραστάτη του στο πλάι τον Γίαννη Ροζάκη στο αδιέξοδο ρόλο του ψυχαναλυτή. Διακριτικά καίρια η παρουσία του Ακη Λυρή, στενογράφου των συνεδριών, λειτουργεί με τη σιωπή του και το νεανικό του παρουσιαστικό ως υπενθύμιση και αναφορά στα νεαρά θύματα του Χάαρμαν και ως έναυσμα για να διηγηθεί το δράμα του.

Ωστόσο, το ίδιο το έργο δεν ξεφεύγει από την λογική του ντοκυμανταίρ όσο και αν -μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για διασκευασμένο κινηματογραφικό σενάριο- προσπαθεί να συνδέσει την προσωπικότητα του Χάαρμαν με γεγονότα τις εποχής στον απόηχο της φρίκης του Α' Παγκόσμιου πολέμου και να σχετίσει στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεώρησης του το έγκλημά του με την αγριότητα μιας ολόκληρης εποχής.

---

Σκηνοθεσία: Μπέττυ Αρβανίτη
Μετάφραση: Βασίλης Πουλαντζάς
Σκηνικά - κοστούμια: Θανάσης Ιστικόπουλος
Σύνθεση ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Ροζάκης, Άκης Λυρής

Θέατρο οδού Κεφαλληνίας
Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, 210-8838727

Τίποτα δικό μου

του Έντουαρντ Μποντ

Σε ένα άδειο λευκό, σαν κελί απομόνωσης, δωμάτιο, απαλλαγμένο από οτιδήποτε μπορεί να κουβαλά μνήμες και να αποσπά την προσοχή των ανθρώπων, το έτος 2077, ένα ζευγάρι δέχεται την αναπάντεχη επίσκεψη ενός «άγνωστου» άνδρα που ισχυρίζεται ότι είναι ο αδερφός της συζύγου. Ο παράξενος επισκέπτης αποτελεί τεράστιο κίνδυνο ως φορέας αυτού ακριβώς που είναι παράνομο να υφίσταται: ενός παρελθόντος.

Αυτά μας λέει πάνω κάτω το τίποτα δικό μου (Have I none - τελευταίο μέρος της τριλογίας big brum) του πολιτικού Έντουαρντ Μποντ. Έργο γραμμένο το 2000 περιγράφει μια (όχι και τόσο) μακρινή εποχή απώλειας της ανθρώπινης συνείδησης, όπου η ελευθερία εξουσιάζεται. Στο έργο του Μποντ όμως, απειλούμενοι δεν είναι οι αστυνομευόμενοι πολίτες, αλλά το ίδιο το σύστημα που αδυνατεί να ελέγξει απόλυτα τι μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της ανθρωπότητας.


Η Έφη Θεοδώρου θέτει τους ήρωες της υπό την αμείλικτη επιτήρηση λευκών λαμπών φθορίου μέσα σε ένα κατάλευκο κουτί συσσιτίου μεταδίδοντας μια αίσθηση εγκλεισμού και αποστείρωσης. Το ζευγάρι Νίκος Κουρής και Μαρία Ζορμπά συνυπάρχουν εντελώς μηχανικά, μιλούν και δεν επικοινωνούν, ενώ ταυτόχρονα συνομωτούν, τσακώνονται και απομονώνονται ο καθένας στις σκέψεις του. Η χημεία τους ευτυχώς λειτουργεί (θα ήταν αβάσταχτο σε ένα τόσο κλειστοφοβικό και λιτό έργο να μη συμβαίνει), ενώ σε σημεία (όπως πχ το σκηνικό με την καρέκλα) οι σουρεαλιστικές καταστάσεις που ανακύπτουν είναι απολαυστικές. Ο Ιπποκράτης Δελβερούδης εξαιρετικός στο ρόλο του καταλύτη της σχέσης τους είναι την ίδια στιγμή φοβισμένος κι αποφασισμένος. Αδυνατεί να συμμορφωθεί με την παράνοια των άλλων δύο, ενώ ταυτόχρονα την τροφοδοτεί.

Η παράσταση πότε ρέπει προς τη φάρσα πότε στο μελλοντολογικό ψυχολογικό δράμα κι η σκηνοθέτις φαίνεται να μη ρισκάρει να πάρει συγκεκριμένη θέση αφημένη στη ροή του κειμένου. Κάποια σκηνοθετικά ευρήματα της πάλι (όπως πχ το παλτό της Σάρα) είναι μάλλον ατυχή παρόλο που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υποβλητικά. Πάντως τα 72 μόνο λεπτά της παράστασης κυλούν νερό. Κι είναι ευκαιρία να γνωρίσετε (αν δεν γνωρίζετε ήδη) έναν
από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς.

---

Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου, Δημήτρης Φιλιππουπολίτης
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση : Έλενα Τοπαλίδου
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Μαρία Ζορμπά, Ιπποκράτης Δελβερούδης

Θέατρο Πορεία
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. Βικτωρίας, 210-8210991

California Dreamin

του Βασίλη Κατσικονούρη

Η ραχατλίδικη καθημερινότητα του Ντίνου και του Άρη διακόπτεται από το χαρτί που καταφτάνει δυσοίωνο για να τους καλέσει στο στρατό. Τα δυο νέα παιδιά όμως, καθόλου δε το χουν σκοπό να υπηρετήσουν τη μαμά πατρίδα, άντ’ αυτού αρχίζουν να κάνουν εναλλακτικά σχέδια. Το επικρατέστερο είναι να πάνε σε ένα θρησκευτικό κοινόβιο στην Αμερική και να κάνουν πως σπουδάζουν, το πρόβλημα που προκύπτει βέβαια είναι τα λεφτά για τα εισιτήρια.

Έτσι μπαίνουμε στο σύμπαν της στάσιμης και άχρωμης καθημερινότητας των δυο νέων παιδιών. Ονειρεύονται δειλά και με λάθος τρόπο, αφού τελικά δε βρίσκουν τι είναι αυτό που δεν τους αρέσει στη ζωή τους για να το αλλάξουν, ξέρουν μόνο ότι είναι ανάγκη να ξεφύγουν. Σ’ αυτό θα τους βοηθήσουν(sic) η Βουβού και η Κική και θα τους βάλει αμέτρητα εμπόδια ο κοτσονάτος θείος Πέπο, που φαίνεται να είναι η μόνη πηγή των απαραίτητων χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού.

Ο Κατσικονούρης ασχολείται με τη δραματουργία την τελευταία εικοσαετία, όχι με μικρή επιτυχία. Το Καλιφόρνια Ντρίμιν βραβεύτηκε το 2002 με το Α΄κρατικό βραβείο θεατρικού έργου από το ΥΠΠΟ και τώρα ανεβαίνει για δεύτερη φορά—το πρώτο ανέβασμα ήταν στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού σε σκηνοθεσία και πάλι του Τζαμαργιά. Φέτος, έχει σπάσει τα ταμεία του Εθνικού με το Γάλα, κάτι που προφανώς δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να ξανανέβει το Ντρίμιν από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων (το Θέατρο Μεταξουργείου είναι απλώς η βραχεία αθηναϊκή στέγη της γιαννιώτικης παράστασης) Ο Κατσικονούρης φαίνεται να γνωρίζει καλά την ψυχολογία των εφήβων, τους κώδικες επικοινωνίας τους και τις έγνοιες τους. Το θεατρικό έχει αρκετές χιουμοριστικές στιγμές, μία συγκινητικά όμορφη στιγμή επανασύνδεσης δυο μαλωμένων εραστών (Ασπασία Κοκόση και Βασίλης Παπαδημητρίου σε ένα ονειρικά τρυφερό αγκάλιασμα) και πολλές μυρωδάτες πίτσες. Δε θα παρακάμψω το γεγονός ότι κάπου κάνει κοιλιά, όχι ότι αυτό μας χαλάει και πολύ, τελικά. Αυτό που μένει είναι το ευρύχωρο σκηνικό που αναπνέει από παντού και αφήνει άπλετο χώρο στα σώματα των ηθοποιών να εκφραστούν —βοηθάει σ’ αυτό η χρηστική διαρρύθμιση του ίδιου του θεάτρου με τη σκηνή στη μέση και καθίσματα ολόγυρα— και η Καλιφόρνια που μένει μέχρι το τέλος μακρινή αναφορά και άπιαστο όνειρο.

Ο τίτλος του θεατρικού φυσικά και είναι δανεισμένος (όπως πολύ καλά ο συνειρμός σας οδήγησε) από το ομώνυμο τραγούδι των Mama’s and the Papa’s (που είπαν στη συνέχεια ποιος ξέρει πόσα συγκροτήματα) και εμπνέει μόνιμα τους δυο νέους να κάνουν δική τους μπάντα, όταν με το καλό αγοράσουν κιθάρα και όταν με το καλό μάθουν να παίζουν ή μάλλον ΑΝ τελικά... Όλοι κάναμε όνειρα, όλοι απογοητευτήκαμε, αν λησμόνησες αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση --όταν όλα καταρρέουν, αλλά τουλάχιστον μένει ένας φίλος για να κλάψεις στον ώμο του--το θεατρικό είναι γραμμένο για σένα.

---

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Κονομή
Κινησιολογική επιμέλεια: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Θωμάρεη
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Δέσποινα Ησαϊα
Παίζουν: Πέτρος Σταθακόπουλος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Σοφία Καραγιάννη, Ασπασία Κοκόση

Θέατρο Μεταξουργείο
Ακαδήμου 14, 210-5234382 & 210-5238475

Σοφία Λασκαρίδου: Το Ταξίδι μίας Ζωής

του Γιάννη Μαργαρίτη

Ο Γιάννης Μαργαρίτης αποφάσισε αυτή τη φορά να κάνει έρευνα σε ένα ιστορικό πρόσωπο με δυναμική παρουσία στο χώρο της τέχνης στην Ελλάδα. Η Σοφία Λασκαρίδου είναι η πρώτη γυναίκα που φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών το 1901, ύστερα από αίτημά της στον τότε βασιλέα, και έτσι καθιερώθηκε τελικά η μεικτή φοίτηση στη χώρα μας. Συνέχισε στη Βασιλική Ακαδημία του Μονάχου—ανήκει και αυτή στους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου. Σταθμός στη ζωή της ήταν η σχέση της με τον καταραμένο ποιητή Περικλή Γιαννόπουλο —ο εστέτ και ελληνολάτρης Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε by far με τον πιο ευφάνταστο τρόπο που έχω ακούσει ποτέ: φορώντας τα καλά του, καβάλησε ένα άσπρο άλογο και άρχισε να καλπάζει στη θάλασσα του Σκαραμαγκά, αυτοπυροβολήθηκε με ρεβόλβερ όταν έφτασε στα βαθιά, και το άλογο μεν σώθηκε, αυτός πάλι ξεβράστηκε στην Ελευσίνα δυο εβδομάδες αργότερα.

Η παράσταση έχει προσεγμένο και καλαίσθητο σκηνικό, όπως θα περίμενε κανείς, από τη στιγμή που ασχολείται με τη ζωή μιας καλλιτέχνιδας, με ζαχαρί, αδρό στην υφή χαρτί να περιβάλλει το χώρο και παραλληλόγραμμα ξύλινα τελάρα στις άκρες· εμφανής ο παραλληλισμός με τον κόσμο της Τέχνης, γεμάτο ζωγραφικά τελάρα και καμβάδες.

Η Χρυσάνθη Δούζη είναι ενεργητικότατη, αλλά έχει μια απροσδιόριστη υστερία στην απόδοση του ρόλου και τρομαχτικά διαπεραστικά μάτια που δίνουν εντύπωση παράνοιας—είχε άραγε σώας τας φρένας η ζωγράφος; Ο Χρήστος Θηβαίος με την κιθάρα και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του μας κρατάει άριστη συντροφιά, ως ανάμνηση του πεθαμένου αγαπητικού. Οι λυρικές εικόνες που προβαλλόταν στο λευκό πανί πρόσθεταν στη φορτισμένη με μνήμες και αισθήματα ατμόσφαιρα, αλλά υπήρχε και κάτι αληθινά ενοχλητικό: ο καταραμένος πυροβολισμός που αντηχούσε συνέχεια μέσα στο μυαλό της ηρωίδας και στα δικά μας αυτιά. Είναι κάπως απλοϊκό να κρίνεται αναγκαίο να κουφαθούμε τόσες φορές για να μην ξεχάσουμε τον βίαιο θάνατο του ποιητή και τον εξίσου βίαιο πόνο που ξερίζωσε την καρδιά της αγαπημένης του.

Για να μην είναι δώρον-άδωρον, τώρα, αυτή σας η γνωριμία με την φεμινίστρια Ελληνίδα ζωγράφο Σοφία Λασκαρίδου (που κατοικούσε στην Καλλιθέα, και ο δήμος την έχει τιμήσει δίνοντας το όνομά της στη Δημοτική Πινακοθήκη) δείτε και έναν από τους πίνακες που φιλοτέχνησε εδώ.

---

Σκηνοθεσία - Φωτισμοί : Γιάννης Μαργαρίτης
Μουσική : Χρήστος Θηβαίος
Σκηνικά -Κοστούμια : Δημήτρης Κακριδάς
Παίζουν: Χρυσάνθη Δούζη, Χρήστος Θηβαίος

Θέατρο της Άνοιξης
Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, 210- 5238870

Καθόλου Καλά

Της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα

Η Ursula Rani Sarma έγραψε το Καθόλου Καλά-...touched… πριν καλά-καλά αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Κορκ. Το θεατρικό έτυχε αναγνώρισης κοινού και κριτικών στο Edinburgh Festival και η συγγραφική καριέρα της νεαρής ιρλανδέζας με ινδική καταγωγή είχε αρχίσει. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγραψε και ανέβασε δουλειές της όχι μόνο στην Ιρλανδία, αλλά και στο National Theatre στο Λονδίνο. Καθόλου άσχημα για ένα νέο ταλέντο να έχει τόσο άμεση εξέλιξη.

Πληθώρα περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων στην Ιρλανδία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν το έναυσμα για να αποφασίσει η συγγραφέας να διερευνήσει με το έργο της μια παρόμοια φανταστική κατάσταση. «...η αθωότητα της παιδικής ηλικίας είναι ένα δώρο, και η απώλεια ή η κλοπή αυτής της αθωότητας μια τραγωδία» , λέει, και σύμφωνα με αυτή της τη σκέψη αντιμετωπίζει και την παιδική παραβατικότητα. Η αδυναμία των ενηλίκων να προστατέψουν την αθωότητα των παιδιών είναι η μόνη αιτία που τους ωθεί στην εγκληματική πράξη.

Δυο ορφανά, η Κόρα και ο μικρός της αδερφός Μίκυ μεγαλώνουν σε μια επαρχία της Ιρλανδίας με τους άβουλους θείους του και με το όνειρο να φύγουν απ’ όλα και να πάνε στο Δουβλίνο. Η συστηματική σεξουαλική κακοποίηση της Κόρας και η αδυναμία της να αντιδράσει αποτελεσματικά φέρνει το έγκλημα ως μόνη διέξοδο από την κόλασή τους. Η αγχωμένη ιστορία της φυγής τους περιγράφεται με απρόσμενα φλας-μπακ, τρεις διαφορετικοί χρόνοι είναι ανιχνεύσιμοι στο θεατρικό: ο χρόνος του ασταμάτητου κυνηγητού στους δρόμους του παγωμένου Δουβλίνου, ο παρελθόν χρόνος που αποκαλύπτει τις αιτίες που έφεραν τη φυγή αλλά και το τώρα της αφήγησης. Γιατί, τα δυο παιδιά μας διηγούνται τα παθήματά τους κατά πρόσωπο όντας κλεισμένα, το πιθανότερο, σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων, που διόλου δε θα τα σωφρονίσει τελικά.

Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ζωντανεύει την μπερδεμένη παιδική ψυχή με τη σωστή διδασκαλία των ηθοποιών του. Δεν έχω ξαναδεί το εύθραυστο σώμα της Ιωάννας Παππά να εκπέμπει τόση δύναμη, τόσο μίσος και αποφασιστικότητα. Ο ρεαλισμός των διαλόγων μαζί με την ικανότητά της να μας πείθει ότι νιώθει την αλήθεια τους προκαλούν στο κοινό μια υπόκωφη συγκίνηση—έχω στο νου μου μια συγκεκριμένη εικόνα: το παγωτό χωνάκι που της έπεσε απ’ το χέρι λιώνει στην άμμο και μαζεύει γύρω του μυρμήγκια, όπως και η δική της γλυκιά «γεύση» τράβηξε το γιατρό Κλούγκασυ.

Ο Όμηρος Πουλάκης με διαπεραστικό βλέμμα έπαιξε με ένταση που έκανε στάλες ιδρώτα να γυαλίζουν στο μέτωπό του—άλλο ένα ευχάριστο σημάδι ρεαλισμού—και ο Γάλλος ήταν όσο θρασύδειλος τον έπαιρνε στους δυο ρόλους του. Το δώμα αυτή τη φορά είχε ολοσχερώς τροποποιηθεί σκηνογραφικά, στην ουσία η βρώμικη αποθήκη-φυλακή εμπεριέχει κοινό και ηθοποιούς. Εξαίρετο το γεγονός ότι το σκηνικό επιτρέπει την επικοινωνία με τον έξω χώρο, τον πραγματικό έξω χώρο του θεάτρου. Το βρώμικο τζάμι αφήνει να δούμε τα φτωχά κτίρια του Νέου Κόσμου και σε μια ασφυκτική στιγμή η Κόρα-Παππά αποκαθιστά την επαφή της με την πόλη, την αληθινή πόλη, ανοίγει το παράθυρο για να πάρει αέρα. Ρουφάει για λίγο αχόρταγα τον αέρα της ανοιξιάτικης αθηναϊκής νύχτας, και μας αφήνει να σκεφτόμαστε ότι, όχι, το κρύο που ξυρίζει καταχείμωνο το Δουβλίνο είναι αυτό που της καίει τα μάγουλα.

---

Μετάφραση: Έλλη Πετράντη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Ιωάννα Παππά, Γιώργος Γάλλος, Όμηρος Πουλάκης

Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900

Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων

του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Ας ξεκινήσουμε έτσι: η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων δεν ανήκει στα δυνατά έργα του βάρδου. Είναι περισσότερο μια νεανική άσκηση ύφους και ήθους (χαρακτήρων). Τίποτα παραπάνω. Ούτε το 1 δέκατο δεν υπάρχει από το μεγαλείο των κατοπινών κωμωδιών του (για τις τραγωδίες ούτε λόγος). Κι όμως κάπου στο βάθος διακρίνεται (για τον καλό και επίμονο θεατή) η ιδιοφυία του μεγαλύτερου συγγραφέα όλων των εποχών (κλισέ, αλλά για το Σαίξπηρ συγχωρείται). Διακρίνεται όχι στη θεματική του, μιας κι έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά για μια μεταγραφή της κωμωδίας «Μέναιχμοι» του Πλαύτου, όσο στον τρόπο που χειρίζεται τους χαρακτήρες του. Αλλά και πάλι μη φανταστείτε σπουδαία πράγματα. Αργότερα τα έκανε πολύ καλύτερα ο Ουίλλιαμ.

Έχουμε λοιπόν την παλιά ιστορία των δυο ζευγαριών διδύμων που χωρίζονται στη γέννα και χάνονται σε ναυάγιο, όμως η μοίρα τους φέρνει να συναντηθούν χρόνια μετά μέσα σε πια σειρά από πλάνες και παρεξηγήσεις. Αυτό είναι το υποτυπώδες πεδίο δράσης πάνω στο οποίο μπορεί να κεντήσει ένας σκηνοθέτης κι ένας κεφάτος θίασος. Στην παράσταση του Τέχνης έχουμε τον κεφάτο θίασο (και με το παραπάνω), αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν πολύ-έχουμε το σκηνοθέτη. Όχι ότι ο Δημήτρης Δεγαίτης δεν είναι παρών. Είναι. Και έχει προσπαθήσει να αναγνώσει το κείμενο. Του λείπει όμως η προσωπική ματιά και η σφραγίδα που θα έκανε το έργο επίκαιρο πέρα από την επικαιρότητα του χαβαλέ των παρεξηγήσεων. Γελάς στην παράσταση των «Πέτάει», αλλά όταν ξύσεις την επιφάνεια της πλάκας αναρωτιέσαι «γιατί αυτό το έργο» και «γιατί έτσι», «ποια η διαφορά από τον περσινό εξίσου αστείο Υπηρέτη των Δύο Αφεντάδων» . Και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο μόνος λόγος που δικαιολογεί την επιλογή του συγκεκριμένου έργου είναι γιατί βαδίζει στην πεπατημένη της πετυχημένης (περσινής) συνταγής. Επί δύο και- ώρες αλωνίζουν τη σκηνή απολαυστικότατοι αστείοι τύποι κατά το πρότυπο του ιταλικού αυτοσχεδιαστικού θέατρου. Βέβαια ας μην είμαστε άδικοι. Κι η παραμικρή γραμμή που έχει γράψει ο Σαίξπηρ προσελκύει τους απανταχού ηθοποιούς και σκηνοθέτες σάν το μέλι. Οπότε ίσως η επιλογή του έργου έχει να κάνει και με το γεγονός ότι από τις σαιξπηρικές κωμωδίες η εν λόγω δεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα συχνά σε παγκόσμια κλίμακα (παρόλο που συμπτωματικά η τελευταία ελληνική μεταφορά της έγινε φέτος το καλοκαίρι ενώ η αμέσως προηγούμενη πριν 3 χρόνια)

Όπως και να έχει η σκηνοθεσία του Δεγαίτη παρόλο που είναι διανθισμένη με ολίγον από Αριστοφάνη, Κομέντια ντελλ’ Άρτε, παλιό ελληνικό κινηματογράφο, καρτούν κ.λ.π. χρησιμοποιεί όλες τις αναφορές της χωρίς χοντράδες και με ένα πεντακάθαρο χιούμορ αρκούντως επικοινωνιακό και αθώο. Αν σ’ αυτό προσθέσουμε τα πολύ όμορφα κοστούμια της Κατερίνας Καμπανέλλη, την αποτελεσματική μουσική του Νίκου Τσέκου και κυριότατα τις απολαυστικές ερμηνείες του κεφάτου νεανικού και ταλαντούχου θιάσου που προαναφέραμε, η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων είναι μια καλή πρόταση για την έξοδο του δευτερότριτού σας.

---

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαϊτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Καμπανέλλη
Βοηθός Σκηνογράφου: Αλίκη Αρναούτη
Μουσική: Νίκος Τσέκος
Επιμέλεια Κίνησης: Λία Τσολάκη
Παίζουν: Άνδρη Θεοδότου, Ευανθία Κουμούλη, Νικολίνα Μουαϊμη, Τάσος Αλατζάς, Αντώνης Γκρίτσης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Σαμψών Φύτρος, Ελευθερία Νικολαίδου, Δημοσθένης Φίλιππας κ.α.

Από την ομάδα «ΠΕΤΑΕΙ»

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν -Υπόγειο
Πεσμαζόγλου 5, 210-3228706